Στον πίνακα, που είναι κρεμασμένος στον τοίχο της γκαλερί, υπάρχει μια σειρά από ανθρώπους που βαδίζουν προς το κτίσμα. Ένα σκούρο, επιβλητικό κτίσμα που χάνεται στην ομίχλη του μέλλοντος. Πείστηκαν μόνοι τους ότι αυτός είναι ο προορισμός τους; Δεν έχουν, απλώς, άλλη επιλογή; Ποιος μπορεί να ξέρει τη μοίρα του άλλου;Αυτός, όμως, δραπετεύει.
Δίνοντας ένα πήδημα φεύγει από τη γραμμή, φεύγει από τον πίνακα, φεύγει. Αυτός μπορεί να ξέρει τη μοίρα του;
123 comments:
Δεν γνωρίζουν που πάνε.Είναι η λεγόμενη "αγελοποίηση των μαζών".Ακολουθούν τον άρχηγό χωρίς καν να μπουν στον κόπο να μάθουν τον προορισμό τους. 'Εχουν την επιλογή να φύγουν αλλά αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς μέσα στην ομάδα ακόμη και έχοντας άγνοια.
Κάποιος αποκόβεται από την ομάδα.Αυτός έχει κρίση και άποψη.Πιθανόν να έμαθε τον προορισμό και να αναγνώρισε κάποιον κίνδυνο.'Η να φρόντισε να γνωρίσει τον αρχηγό και τον οποίον δεν έκρινε αξιόπιστο. 'Η απλά δεν συμφωνεί μαζί του.Δραπετεύει.
Δεν ξέρει φυσικά την μοίρα του.Κανένας άνθρωπος είτε ανήκει σε ομάδα είτε όχι δεν γνωρίζει τη μοίρα του.
Γνωρίζει απλά το επόμενο βήμα που όσο καλύτερα το υπολογίζει τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να επιβιώσει.
μπορει απλά να του άρεσε η γλάστρα.
Ανασαιμιά,
(α) γι' αυτό το λόγο, εξ άλλου, δε γίνανε κι οι πόλεις; Για την ασφάλεια;
Σωστή
(β) γι' αυτούς τους λόγους δεν υπάρχουν πάντα οι μοναχικοί;
Σωστή.
(γ) στη μοναξιά κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.
Ocean Soul,
αν είτανε ξανθιά, σίγουρα.
Σπύρο,καλησπέρα!Δεν κατέχω πράμα,που θα λέγανε κι οι Κρητικοί,οπότε τι να σχολιάσω,σε δουλειά να βρισκόμαστε;Θα σε επισκέπτομαι όμως,για να μαθαίνω,καθως είμαι ανίδεος περί την τέχνη της ζωγραφικής
Vad,
καλωσήρθες. Δεν έχει σημασία τι κατέχεις και τι όχι, η γνώμη σου μετράει. Την οποία να την καταθέτεις με οσοδήποτε μεγάλη ειλικρίνεια.
Νά 'σαι καλά, θα τα λέμε
"Το πρόβατο που φεύγει από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος", λέει μια παροιμία. Εμένα όμως μου αρέσει η άλλη. Αυτή που λέει "Ο λύκος έχει το σβέρκο χοντρό γιατί κάνει τη δουλειά μόνος του".
Here comes a sun,
την πρώτη την ξέρω και, σίγουρα, είναι κατασκευασμένη για να καλουπάρει τους ανθρώπους. Φόβος.
Τη δεύτερη δεν την ξέρω και χαίρομαι πολύ που την έμαθα.
Σε τρομάζει η μοναξιά; Σε ποια φάση της ζωής σου σε τρομάζει;
Καλησπέρα Σπύρο,
μάλλον βαρέθηκε να είναι με τους άλλους και πήδηξε για νά ρθει να μας βρει...ήξερε ότι κάπου εδώ γύρω τριγυρνάμε!!!
Htan o monos vlepeis pou ylpize akoma se kati kalytero, se kati alithino. Epsaxne tin alitheia kai to noima, ta opoia mono ean apokopeis apo ti maza kai viwseis tin apolyti monaksia ta vriskeis.
Mtryfo,
ευσεβείς ποθοι.
Ψάχνει τη χρυσή τομή ανάμεσα από σωματική και ψυχολογική επιβίωση. Βλέπεις, φεύγοντας από το πλήθος χάνεις σε σωματικό αλλά κερδίζεις σε ψυχολογικό. Ή, ακριβώς το αντίστροφο.
Ποιο διαλέγεις;
Ερασιτέχνισα,
(α) πράγματι, υπάρχουν ακόμα αληθινά πράγματα
(β) τα οποία είναι εντελώς ustom made.
(γ) Ή και αντίθετα, αν μπεις στον κόσμο βρίσκεις (καθρεφτιζόμενος σε άλλους ανθρώπους) αλήθειες και νόημα.
Τι πιστεύεις εσύ;
Οχι βέβαια. Γιατί να με τρομάζει. Ο σβέρκος μου έχει χοντρύνει αρκετά. Η συντροφικότητα πρέπει να ερχεται ομαλά σαν απότοκος της αποδοχής της μοναξιάς. Για να μη πάμε να βάλουμε τον άλλο στο καλούπι της ανασφάλειάς μας. Χωρίς ρόλους, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς παιχνίδια δύναμης. Αν φοβόμαστε τη μοναξιά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τίποτα από αυτά.
Here comes a sun,
ναι, αλλά μιλάς για συντροφικότητα. Αν ξέρεις ότι τα τελευταία σου χρόνια θα τα περάσεις με συντροφικότητα, η μοναξιά πριν είναι απλώς μια αναβολή, ένα ευχάριστο πέρασμα του χρόνου μέχρι να βρεθούμε πάλι μαζί και να βοηθάει ο ένας τον άλλο.
Όλο το σχόλιό σου μιλάει για συντροφικότητα. Εγώ σε ρώτησα για μοναξιά.
Και όμως μιλάω για τη μοναξιά. You have to be alone before you find others έλεγε σε ένα τραγούδι του ο Eric Barton των Animals, εκείνα τα χρόνια. Ισως όμως - επειδή η μοναξια έχει ένα αρνητικό άρωμα - θα έπρεπε να μιλάμε για άσκηση στη μοναχικότητα. Στην ανάπτυξη της ικανότητας να τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας συζητώντας μαζί του πριν αναζητήσουμε να φορτώσουμε τα δικά μας στους άλλους. Αυτή η αγελοποίηση που περιγράφεις στην εικόνα, ίσως προέρχεται από την αδυναμία μας να μείνουμε μόνοι, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και τους φόβους μας. Ετσι μπαίνουμε στο σιωπηλό κοπάδι με την ψευδαίσθηση της κοινότητας και την σιγουριά ότι κανένας δεν θα μιλήσει ανοιχτά για τα δικά του. Ο φίλος μας που δραπετεύει δεν είναι απαραίτητο ότι φεύγει από το παιχνίδι. Ισως προσωρινά θέλει να κάνει μια προσπάθεια να βρει τον εαυτό του.
Συμφωνώ με το παραπάνω post. και μόνο τότε όταν μάθει να αντέχει τον εαυτό του, όταν μάθει το amor fati και αναλάβει τις ευθύνες του για τη μοίρα του, θα μπορέσει να ξαναμπεί στο κοπάδι, αλλά αυτή τη φορά με άλλους όρους. Δεν θα σέρνεται πίσω τους, ούτε θα τους χρησιμοποιεί για να καλύψει τη μοναξιά του, το φόβο του θανάτου, το άγχος της ελευθερίας και την αναζήτηση νοήματος ζωής. Απλά συνειδητά θα είναι πλέον μαζί τους και θα μπορέσει επιτέλους να αγαπήσει και να προσφέρει ουσιαστικά. Καλημέρα Σπύρο!!!!
Here comes a sun,
μιλάς το ευαγγέλιο.
Παρ' όλα αυτά (υπερτιμημένη καθώς ήταν το '60, η μοναξιά) δεν παύει νά 'ναι ένα πρόβλημα στα βαθειά γερατιά. Μπορεί να τά 'χεις βρει θαυμάσια με τον εαυτό σου και να περνάς καλά ψυχολογικά, όμως το σώμα σε προδίνει. Θέλεις να πας τουαλέττα και δεν μπορείς, για παράδειγμα.
Inside My Head,
και 'συ μιλάς σωστά, συμφωνώ και με τις δυο, σε γενικές γραμμές. Έχω, πάντως, μια ερώτηση (μάλλον δύο) : αφού τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, ποιος ο λόγος να ξαναμπείς στον κόσμο; Για να κάνεις τον ηγέτη; Εγώ ξέρω αλλά θέλω τη δική σου απάντηση.
Η δεύτερη ερώτηση είναι τι σημαίνει το fati, το άλλο σημαίνει "αγαπάν".
Σπύρο, fati σημαίνει μοίρα. Η ιδέα του amor fati, συναντάται στη Νιτσεϊκή φιλοσοφία και αποτελεί τη βάση της θετικής θεώρησης του αισθητού κόσμου. Λοιπόν να ξαναμπείς στον κόσμο δεν είναι υποχρεωτικό, αν επιλέξεις τελικά τη μοναξιά. Αν όμως έχεις ανάγκη να αγαπήσεις, να ζήσεις με άλλους, τότε, αφού μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να αντέχεις την μοναξιά σου, είσαι πλεον έτοιμος να το κάνεις χωρίς να χρησιμοποιείς τους άλλους για αντιπερισπασμό και βέβαια ως αποτέλεσμα θα είναι και οι σχέσεις σου υγιείς και εσύ ευτυχισμένος.
Inside My Head,
(α) κατά λέξη τισημαίνει, λοιπόν;
(β) παραφρ'αζοντας το τραγούδι "ένας π' αγαπιέται είναι ... πολλοί". Που μου φέρνει στο μυαλό αυτό που είπε ο Χριστός "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" ξεκινώντας από το να μάθεις ν' αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα φυσιολογικά αγαπάς και τους άλλους.
(γ) είναι, λοιπόν, αναγκαίο (για ποιον;) ν' αγαπάς τους άλλους;
(δ) στο να είναι οι σχέσεις σου υγιείς διαφωνώ. Από την άποψη ότι δεν υπάρχει νόρμα για την υγεία. Με την (κοινωνική) υγεία στο μυαλό, έκαναν τόσες λοβοτομές.
Bρε Σπύροοοοοο, μου δημιουργείς απορίες :))))Λοιπόν:
α)σημαίνει αγάπα τη μοίρα σου με την έννοια μάθε να είσαι υπεύθυνος για αυτή και όχι να κατηγορείς τους άλλους. Αλλά αμα την αγαπήσεις τι την κάνεις; Δεν το έχω σκεφτεί.
β)σωστό
γ)ναι με την έννοια του έρχεται φυσιολογικά αφού αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν είναι αναγκαίο αλλά μια συνέπεια του γεγονότος που προηγήθηκε. Αλλά μήπως εννοείς κάτι άλλο;
δ)νόρμα από την άποψη ότι δεν χρειάζεσαι τους άλλους μόνο για να καλύψεις το κενό. Για define το "Με την (κοινωνική) υγεία στο μυαλό, έκαναν τόσες λοβοτομές."
Για τα γεράματα τουλάχιστον της δικής μας γενιάς και από δω και πέρα τα πράγματα είναι δύσκολα ή εύκολα αναλόγως οικονομικής δυνατότητας. Εάν έχεις λεφτά πηγαίνεις σε σούπερ γηροκομείο και σε φροντίζουν. Εάν δεν έχεις πηδάς από το μπαλκόνι και ησυχάζεις. Δεν μου προκαλεί θετικές εικόνες η περίπτωση να έχω ένα σύντροφο για να με πηγαίνει στην τουαλέτα. Σκληρή διαπίστωση αλλά ισχύει για μένα τουλάχιστον.
Για την παρεούλα πάντως θα υπάρχουν τα ΚΑΠΗ είτε πραγματικά είτε virtual. Ουάου!
Δεν μπορώ να σου απαντήσω βρε Σπύρο, ποιό απ τα δύο... κάποιες φορές το ένα και κάποιες το άλλο, εξαρτάται από τη φάση στην οποία βρίσκεσαι...
Δε σου χει τύχει ενώ είσαι χάλια από διάθεση (και συνήθως οταν είσαι έτσι αποτραβιέσαι στην τρύπα σου και γλείφεις τις πληγές σου), ξαφνικά ν αποφασίσεις να βγείς προς τα έξω και ν ανακαλύψεις ότι τελικά πολύ καλά έκανες...
Κι άλλες πάλι φορές που συμβαίνει το αντίθετο...
στην ηλικία που βρίσκομαι(πολύ κοντινή με τη δική σου) τα΄χω περάσει όλα τα στάδια!!!
Inside My Head,
(α) με δεδομένο (δική μου αντίληψη) ότι η μοίρα σου είναι το πακέτο από τις αποφάσεις που πήρες να διαβείς ή όχι διάφορες πόρτες στη ζωή σου (να πάρεις κάποιες αποφάσεις, δηλαδή), amor fati θα σημαίνει, πάλι, ν' αγαπάς τον εαυτό σου. Αυτό το ημιτελές ον που αποφασίζει χωρίς νά 'χει όλα τα δεδομένα (πολλές φορές).
(β) όχι, έχεις δίκιο, η αγάπη προς τους άλλους πηγάζει αυθόρμητα (αν τα 'βρεις με τον εαυτό σου, πρωτα).
(γ) αυτό που θεωρώ εγώ υγιές πχ να μην κάνω έρωτα, σ'έσένα φαίνεται άκρως αρρωστημένο. Υπάρχει, λοιπόν, μια σχετικότητα ως προς την υγεία (μιλάμε πάντα για την πνευματική). Η ίδια η Ψυχιατρική προσπαθεί (πέρα από παθολογικές καταστάσεις) να επανεντάξει το άτομο στην κοινωνία. Ποια κοινωνία; Τούτη την αρρωστημένη του καταναλωτισμού; Μήπως κι η Ψυχιατρική είναι ένα άλλο όπλο του καπιταλισμού;
Here comes a sun,
να, λοιπόν, που έστω και να τα 'βρεις με τον εαυτό σου, χρειάζονται και παρελκόμενα πχ χρήμα.
Η φθορά του σώματος είναι αναπόφευκτη (εντροπικά). Εγώ το βάνω κάπου αλλού : αγαπάς τον εαυτό σου, ακόμα και τούτη τη φθορά. Αυτομάτως συμφιλιώνεσαι με το γήρας και, κατ' επέκταση, με το θάνατο. Κι έτσι, αν δεν έχεις λεφτά για γεροκομείο, πηδάς από το μπαλκόνι ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ.
Mtryfo,
δικιά μου! Ακριβώς το ίδιο κάνω κι εγώ, πάω στο καμαράκι μου και γλύφω τις πληγές μου για να μη πιτσιλιστούν οι άλλοι από τα αίματα. Φαντάζομαι ότι τούτο είναι μια συνεπής στάση σεβασμού προς τον άλλο.
Από την άλλη μεριά, βγαίνοντας προς τα έξω θα πρέπει να βγεις όπως είσαι (με απόλυτη, το δυνατόν, ειλικρίνεια) διότι μόνο τότε έχεις ελπίδα να επικοινωνήσεις με τους άλλους.
Πιστεύω ότι η παρέα με τους άλλους είναι ιαματική στο μέτρο που δημιουργείται μια ώσμωση και στα καλά και στα κακά που κουβαλάς μέσα σου.
ΥΓ. Η ηλικία μας είναι ό,τι πρέπει για ενδοσκόπηση και ταυτόχρονα χαβαλέ. Περνάμε τις καλύτερες εποχές μας διότι δεν έχουμε πια την αγωνία ότι πρέπει κάτι ν' αποδείξουμε.
γι αυτό σου λέω ότι "ο λύκος κάνει τη δουλειά μόνος του". Γιατί αν δεν μπορεί να βγεί για προβατάκια, λύκαινες και τα συναφή, δεν γκρινιάζει. Πάει στη γωνίτσα του και υποτάσσεται στο μοιραίο. Το χρήμα ναι, δίνει μία παράταση. Αλλά τι παράταση είναι αυτή αν η ζωή δεν μπορεί πια να σου προσφέρει ούτε την ικανότητα να πας για κατούρημα. Η ακόμα χειροτερα να σε κάνει ρεπορτάζ ο Αυτιάς.
Οσο για την ψυχιατρική, συμφωνώ απόλυτα. Είναι σε υψηλότατο ποσοστό εργαλείο προσαρμογής στο σύστημα. Χαπακώσου και σκάσε. Χαπακώσου με οποιοδήποτε τρόπο. Χάπια, λεφτά, απειλές, τηλεόραση και βάλε. Αρκεί να μην ενοχλείς.
Το υστερόγραφό σου στο Mtryfo, με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.
Spyro σχετικά με αυτό που ειπες
"είναι, λοιπόν, αναγκαίο (για ποιον;) ν' αγαπάς τους άλλους;"
για σένα ειναι αναγκαιο να δίνεις για να αισθάνεσαι πιο πλήρης αλλά αυτο δε σημαίνει οτι σου χρωστάν. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να του αφήσεις ήσυχους. αν το σεβαστεις και αυτο αγάπη ειναι.
Here comes a sun,
γελώ με τον Αυτιά.
Στα σοβαρά, από το θάνατο φοβάμαι τον πόνο και την κατάντια. Αν πονέσω κι αν γίνω βάρος σε άλλους θα 'ναι ένας τραγικός θάνατος. Ο καλύτερος είναι από ανακοπή πάνω από ένα πιάτο παντσέτα κι ακριβώς δίπλα σ' ένα ποτήρι κρασί. Οι άλλοι γύρω να "εκπρωκτώνονται" με διάφορα καλαμπούρια. Κι αν υπάρχει και μια κιθάρα θά 'ναι τέλεια.
Το Μεγάλο Φαγοπότι, δηλαδή.
Ocean Soul,
και γιατί πρέπει να χρωστάω εγώ; Γιατί δε με αφήνουν εμένα ήσυχο στη γωνιά μου;
Να σου 'πω : κάποιες φορές η αγάπη είναι όπλο εκδίκησης. Αγαπάς αυτόν που σού 'κανε κακό κι αυτομάτως αυτός κατατρύχεται από ενοχές. Δεν είναι αυτό (υποσυνείδητη) εκδίκηση;
Αν τού 'ριχνες δυο-τρία μπινελίκια θα 'εληγε "επι τη εμφανίσει" αλλά αγαπώντας τον μπορεί να του κάνεις μεγαλύτερη ζημιά απ' όση σού 'κανε αυτός.
αυτο δεν ειναι αγάπη ειναι αρρωστημένη αγάπη
Ocean Soul,
κι όμως (exaggerating) ο Χριστός αγάπησε το Ρωμαίο που του τρύπησε το πλευρό. Φέρε τώρα την κάμερα από τη μεριά του Ρωμαίου. Λες, τόσο μεγαλείο να άφησε το Ρωμαίο ανεπηρέαστο; Λες να μην είχε ενοχές; Λες να πήγε βράδυ σπίτι του και να κάλεσε κόσμο για φαί;
(Σε παραπέμπω και στον πίνακα που έκανα γύρω στο Πάσχα. Κάνε scrolling και θα τον βρεις. Για Ρωμαίο μιλάει.
ναι η αγάπη ειναι ένα βάρος και καμια ΄φορά σκέφτεσαι καλύτερα να μη με αγαπάνε. Σε αυτή την περιπτωση ουτε εμεις αγαπάμε τον εαυτο μας.
τον ειδα τον πίνακα .
Οcean soul και Σπύρο. Το έχουμε πάει μακριά. Ο δυστυχής ρωμαίος ήταν ένα εργαλείο. Τον αγαπάς δεν τον αγαπάς αυτός δεν το γνωρίζει καθώς παραμένει ένα εργαλείο. Αλλωστε το μεγαλείο της ιστορίας είναι ότι αυτός ουδέποτε θα διάβασε το ευαγγέλιο που γράφτηκε χρόνια μετά, ώστε να καταλάβει το ρόλο του. Από την άλλη δεν υπάρχει λόγος να φορτώσεις κάποιον ενοχές. Ούτε τα μπινελίκια λένε κάτι. Εδωσες δεν πήρες, δεν τρέχει τίποτα. Γιατί δεν δίνεις για να πάρεις. Δίνεις γιατί έχεις περίσσευμα. Για να μη ξεχειλίσουμε δίνουμε.
Οσο για το μεγάλο φαγοπότι, είμαι μέσα. Εχω δηλώσει fan της play list κηδείας. Από τη δικιά μου δεν πρέπει να λείψει το "Αντε σαν πεθάνω στο καράβι, ρίχτε με μες στο γυαλό, να με φαν τα μαύρα ψάρια και το αλμυρό νερό". Σπύρο, αφού πέρασες από Θεσσαλονίκη, θάχεις κάνει ρεμπέτικες ολονυχτίες. Από κει το κράτησα και τώρα το έχω και σε mp3. Χαχα!
Ocean Soul,
τώρα, οι βουδιστές λένε ότι όλα τα συναισθήματα είναι δηλητήριο (σε παραπέμπω σε άλλο μου πίνακα, δε θυμάμαι πότε).
Αυτό, όμως, που δεν καταλαβαίνω είναι ότι τονίζουν ιδιαίτερα τη "συμπόνια" (compation) που δεν ξέρω αν είναι συναίσθημα.
Εδώ το συζητάμε.
Here comes a sun,
αποσπασματικά, διαβάζω και γράφω
(α) οι Ρωμαίοι έλεγαν τους δούλους τους "σκεφτόμενα εργαλεία". Ένας στρατιώτης του Bush στο Ιράκ διαφέρει από μια τανάλια στο μέτρο που ο στρατιώτης είχε τη δυνατότητα να σκεφτεί και την απεμπόλησε. (οι κακόπιστοι θά 'λεγαν ότι η τανάλια έχει περισσότερη ... νοημοσύνη). Άρα αυτό δεν είναι δικαιολογία.
(β) το θέμα δεν ήταν αν αυτός ήξερε ή δεν ήξερε το Ευαγγέλιο, το θέμα είναι αν κάποιος μπορεί να καταλάβει αυτό που κάθε στιγμή του συμβαίνει. Ο Ρωμαίος θα κατάλαβε ότι παίζονται πράγματα πέρα από τις νοητικές του ικανότητες. Κι επειδή τον κόσμο τον αντιμετωπίζουμε και με διαίσθηση, θα κατάλαβε ότι υπήρχε κάποια υπόνοια αγάπης ή, έστω, συγχώρεσης. Εκεί δε θα του δημιουργήθηκαν ενοχές;
(γ) συμφωνώ, πάντως, στο ότι η αγάπη λειτουργεί σαν ... καζανάκι, δίνεται για να μην έχουμε υπερχύλιση. Πώς θα φτάσεςι, βέβαια, σ' αυτό το στάδιο είναι μια άλλη εντελώς ιστορία.
(δ) η Σαλονίκη είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Δεν ήμουν ποτέ ρεμπέτης, δειλός και ντροπαλός καθώς ήμουν, όι δικές μου ολονυκτίες δεν είχαν χορό και σπάσιμο και τέτοια, αλλά είχαν έρωτα και παιγνίδια, καλαμπούρια και βγάλσιμο των σώψυχων. Όσες φορές κι αν μέθυσα μετά δεν ήταν καν αντίγραφα των Σαλονικιώτικων. Να μου 'πεις, ήμουν και νεώτερος.
Νοσταλγώ, πάντως, ένα μεθύσι στη Σαλονίκη όπου να ξυπνήσω την άλλη μέρα και να μην ξέρω που βρίσκομαι, να υποθέτω ότι πέρασα από τον Παράδεισο αλλά ήταν πλήρης κι έτσι ξέπεσα πάλι στη Γη.
Αχχχχχχχχ! Θε θενκ γιου για όσα έζησα.
Για όποιον διαβάζει, έχω ακόμα ένα πρόβλημα : όταν γράφεται ένα σχόλιο από εσάς, δεν με ειδοποιεί με μέηλ. Το μπλογκ, μάλλον, έχει τις σωστές ρυθμίσεις. Μήπως φταίει το Outlook Express;
Αν ξέρει κάποιος ας μου προτείνει κάποια λύση, παρακαλώ.
Πάντως έχεις ένα σχολιο στο diving
Ocean Soul,
Είναι στις 11 Απρλίλη "The four truths" όπου είναι οι τέσσερεις βασικές αλήθειες του βουδισμού.
Ακόμα το έχεις το πρόβλημα? Ισως αν κάνεις εγγραφή για follow-up comments μέσω της σελίδας των comments, σε κάθε νέο post, να λύσεις προσωρινά το πρόβλημα. Μήπως έχεις γράψει λάθος το e-mail σου στις ρυθμίσεις? Ψάξτο, ψάξτο.
Αλήθεια μου ήρθε και μένα στο μυαλό η σύγκριση του ρωμαίου με τους στρατιώτες του Ιράκ. Πρόκειται κυριολεκτικά για περιπτώσεις τανάλιας.
Οσο για τη Θεσσαλονίκη, αν ανέβω διατεθειμένη για κραιπάλη θα σε ειδοποιήσω.
H ύπαρξη ειναι πόνος.
Αιτία του πόνου η επιθυμία
Η κατάπαυση του πόνου
το Μονοπάτι που οδηγει στη κατάπαυση του πόνου.
που θέλεις να εστιάσεις;
Kαλώς σε βρήκα, λοιπόν, τώρα που είδα και καινούργιο ποστ.
Στον πίνακα, αυτός που δραπετεύει έχει ένα ωραίο ασημί χρώμα, διαφορετικό απ΄ αυτών που έμειναν μέσα. Το είχε από πριν ή το απέκτησε φεύγοντας? Κι, επίσης, μ' αρέσει που φεύγει από το δισδιάστατο του πίνακα και περνά στις τρεις διαστάσεις. Τώρα, αν ξέρει τη μοίρα του... Μάλλον δεν την ξέρει.
Καληνύχτα :)
Spyro,
eilikrina den kserw ti na pistepsw kai pou na strafw. Pantws xreiazomai to xwro pou sou prosferei i apokopi apo ton kosmo i alliws i monaksia. Kai afou parw dynameis ksanagyrnw ston...politismo. Pou leei o logos(politismo)!
Filia,
elpizw na eisai kala
kai dynatos.
Here comes a sun,
Ας έρθουμε, λοιπόν, και μια φορά από την πλευρά των "κακών". Καλύτερα από εμένα ξέρεις ότι υπάρχουν ποσοστώσεις. Ένας "κακός" αποκλείεται νά 'ναι 100% τέτοιος. ΘΘα 'χει κι αυτός λοιπόν τις ενοχές του.
Σαλονίκη είναι δύσκολο διότι
(α) δεν έχω μία (μόνιμο πρόβλημα)
(β) είμαι μεγάλος για μεθύσια (μπορεί να 'ναι και το ... τελευταίο μου)
Είπε ο Woody Allen "ο θάνατος είναι το τελευταίο που μπορεί να σου συμβεί".
Ocean Soul,
στην κατάπαυση της επιθυμίας.
Μεταξύ μας, φροντίζει η ζωή από μόνη της γι' αυτό.
Αθανασία,
φαντάζομαι ότι "ζωντανεύει" το χρώμα του επειδή έκανε την υπέρβαση.
Σωστή. Περνάει σε μια διάσταση παραπάνω.
Πάντα έτσι δεν παίρνονται οι αποφάσεις, με ελλειπή δεδομένα;
Ερασιτέχνισα,
(α) πίστεψε στον εαυτό σου. Μ' αυτόν ζεις τόσα χρόνια, είναι ο τελευταίος που θα σε παρατήσει κι έχετε κάνει τόσες κουβέντες μαζί.
(β) Σωστή. Η μοναξιά είναι μια ευκαιρία να ... συστηθούμε με τον εαυτό μας.
(γ) ανταποδίδω τα φιλιά, είμαι γερός αλλά όχι και τόσο δυνατός.
Σπύρο, το άλλο θέμα ας το τελειώσουμε εδώ.
Πάλι δεν είχα καταλάβει ότι είχες ανεβάσει καινούργια ανάρτηση. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να ειδοποιείται κανείς;
Τα επί μέρους δεν έχουν και τόσο σημασία νομίζω, σε διακατέχει ένα σύνδρομο απόδρασης πάντως, ε;
Γιάννη,
έχεις δίκιο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να ειδοποιούμαστε.
Δεν είμαι και τόσο ικανοποιημένος από τον περίγυρο των προβλημάτων μου. Μ' αρέσει η ζωή μου, απλώς να αποδράσω από τα προβλήματα θέλω. Αν και είναι μεγάλη μαλακία (το παραπάνω) διότι ζωή χωρίς προβλήματα δεν υπάρχει.
Όλοι το ίδιο θέλουν, άλλες φορές γίνεται, άλλες όχι. Συνήθως, μέχρι να εμφανιστεί κάτι πραγματικά σοβαρό, τρωγόμαστε με αηδίες, αυτό είναι το άσχημο. Το ζήτημα είναι να νταραβερίζεσαι με ανθρώπους που εκτιμάς νομίζω, αυτό είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις.
yiannis petsas
σχετικά με την απορία σου αν υπάρχει τρόπος ειδοποίησης, υπάρχει κάτι "σχετικό"
πηγαίνεις στο www.reader.google.com
και εκεί ακολουθείς τις οδηγίες για να περάσεις ολα τα ιστολόγια που θέλεις να παρακολουθήσεις.
Απ την στιγμή που το ολοκληρώσεις, κάθε μέρα που θα μπαίνεις θα βλέπεις αν έχεις κάποιος απ τους bloggers καινούργιο ποστ...
ελπίζω να βοηθήσει...
Spyros
Στο ξαναγράφω για να αντιληφθείς πόσο δικιο είχες στην δεύτερή σου πρόταση...
Μ' αρέσει η ζωή μου, απλώς να αποδράσω από τα προβλήματα θέλω. Αν και είναι μεγάλη μαλακία (το παραπάνω) διότι ζωή χωρίς προβλήματα δεν υπάρχει.
Κατάλαβες τώρα ότι και να μην έχουμε δημιουργούμε απλώς για να υπάρχουμε?
Γιάννη,
έχεις απόλυτο δίκιο, γκρινιάζουμε με μαλακίες μέχρι να 'ρθει κάτι πολύ σοβαρό.
Με ανθρώπους που εκτιμάω νταραβερίζομαι κι αυτό είναι άλλη μια συνιστώσα χαράς στη ζωή μου.
Πότε θα πιούμε παρέα;
Mtryfo,
έχει απόλυτο δίκιο ο Γιάννης από πάνω, στο ίδιο κλίμα μιλώντας.
Ψάξε με κανένα φιλόλογο να μετατρέψουμε στα Λατινικά το "έχω προβλήματα ergo sum".
"mtryfo",σας ευχαριστώ, θα το κοιτάξω, βοηθήσατε πολύ.
Σπύρο, το ‘χουμε ξαναπεί αυτό... μπορεί, κάποτε... προβλήματα να ‘χουμε... σύμφωνα με τα παραπάνω.
Και όλα γίνονται.
δε φταινε Σπύρο τα χρονια άλλά η έλλειψη εμπνευσης.
Ocean Soul,
η έμπνευση δεν είναι εν+πνεύμα;
Αυτό συζητούσα στο σχολείο σήμερα : οι καθηγητές, άνθρωποι επιφορτισμένοι με και για τη γνώση, και δεν τους καίγεται καρφί να μάθουνε τίποτα. Στο γραφείο μιλάνε γοα ποδόσφαιρο, για κυνήγι και, στην καλύτερη περίπτωση, λένε και κανένα ανέκδοτο (που πάντα έχει σεξ).
Άσε, δεν έχουν και πολύ άδικο που μας κατηγορούν ότι είμαστε μικρόψυχοι.
Αλήθεια, τι είναι η έμπνευση, μια θεία φώτιση ή ένας συντονισμός όλων των παραγόντων και συγκυριών μια ορισμένη στιγμή;
(Ξέρω τι θα μ' απαντήσεις : το πρωτο!)
Για να μπορεί κάποιος να ζεί με άλλους πρέπει να ξέρει να ζεί μόνος του. Γι αυτό ξέκοψε. Να μάθει και να γυρίσει, όχι τη μοίρα του, αλλά το δρόμο της.
Albus Genius,
σε βρίσκω σωστό. Θεωρείς ότι, κάποια ώρα, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το να συγχρωτιζόμαστε μ τους άλλους. Οι άλλοι είναι η μοίρα μας.
Σπύρο, συγνώμη αλλά θέλω κάτι να ρωτήσω τον Τσάντο.
Ένοιωσες ποτέ πως έμεινες εκεί επειδή ήσουν υποχρεωμένος; Βρήκες τελικά αυτό που γύρεψες στη Δύση;
ισως δεν θεωρει τον εαυτο του προβατο και αποφευγει το κοπαδι.
συνηθως στην ζωη κολυμπας εκει που σε παει το ρευμα,αν κολυμπησεις κοντρα στο ρευμα του ποταμου,θα κουραστεις και θα παρασυρθεις τελικα!
@yannis petsas: "...βρήκες τελικά αυτό που γύρεψες..."
Γιάννη, η απάντηση σ' αυτό δεν είναι εύκολη. Όμως το θέμα ξεφεύγει από την εδώ συζήτηση και δεν πρέπει να σπάζουμε το νήμα της.
Αν θέλεις, θα μπορούσαμε να το κουβεντιάσουμε στο μπλόγκ μου.
Εν ολίγοις, βρήκα μόνο τα “Non Discretionary” απαιτούμενα.
Spyro1000,
ναι, αλλά έχει μεγαλύτερη χαρά όταν και αν νικήσεις και πας κόντρα. Πάντως, πολλοί οι κίνδυμοι ανάμεσα.
Ο "δραπέτης" έχει το βλέμμα πάντα στραμμένο σε δύο κόσμους. Στον έσω του, σε τόσο απόλυτο βάθος που σχεδόν ξεπερνά τον εγωισμό. Kαι στον εκτός των ορίων του κόσμου, αλλά και των γνώριμων ορίων του εαυτού του, νιώθωντας να προσελκύεται από την πίστη στον δυναμισμό του, αλλά και την γνώση οτι τίποτα δεν ορίζει. Και πόσο μου μοιάζει αυτή η "φυγή"!
Καλό φθινόπωρο, κυρίως δημιουργικό.
Freedula,
(α) εννοώντας ότι αυτό από το οποίο δραπετεύει είναι ο εαυτός του;
(β) εννοώντας ότι αυτό προς το οποίο δραπετεύει είναι υπερβατικό;
Τι να σημαίνει άραγε "πίστη στο δυναμισμό του;". Δεν υπάρχουν δραπετεύσεις με μόνο κριτήριο το φόβο;
Σπύρο, πώς επινοείς όλες αυτές τις ερωτήσεις; Τι είδος ταλέντου είναι αυτό;
Πίστη στην δύναμη της επιλογής της φυγής από το "καθορισμένο" ή κοινωνικά δεδομένο, υπέρβαση ακριβώς όπως το λες. Μόνο που η υπέρβαση περιέχει και μια δόση φόβου ή δυσπιστίας, αλλιώς θα ήταν ας πούμε "βήμα προς την ελευθερία". Η ερμηνεία ήταν η δική μου ματιά και όχι σφαιρική θεώρηση για το πως εσύ το αντιλήφθηκες. Αυτή δεν είναι και η μαγεία ενός δημιουργήματος; Να γεννά συναισθήματα, πολλές φορές ταύτισης ή αποστροφής, αλλά κυρίως άλλης οπτικής από εκείνη που εξ αρχής "σκηνοθέτησε" ο δημιουργός.
Οι δραπετεύσεις στηριζόμενες στο φόβο, δεν τρέχουν στο φως και το χρώμα. Ο πίνακας του τοίχου έχει συννεφιά και γκρίζο.
Γιάννη,
έρχονται μόνες τους επειδή προσπαθώ να κατανοήσω τα γραφόμενά σας.
Freedula,
(α) "της επιλογής της φυγής". Η επιλογή δεν είναι από τη φύση της μια φυγή από τη μία λύση προς την άλλη;
(β) πολλές φορές η φύγή γίνεται από αναγκαιότητα κι όχι από ελευθερία επιλογής. Το κλείσιμο στον εαυτό μας (η φυγή προς τα μέσα μας) πχ μπορεί να οφείλεται στο ότι το περιβάλλον είναι αφιλόξενο κι όχι σε τάση να χτυπήσουμε τη χρυσή "φλέβα" της αυτογνωσίας. Από εκεί πηγάζει κι ο φόβος. Άρα έχεις δίκιο.
(γ) κάθε ψήγμα πραγματικότητας έχει πολυεδρική θεώρηση. Κι αυτό είναι η μαγεία, συζητώντας με τους άλλους (μέσω των πινάκων μου) βρίσκομαι ταυτόχρονα και σε συζήτηση με τον εαυτό μου (αφού πάρω τα ερεθίσματα από τους άλλους).
(δ) κι εδώ έχεις δίκιο, αυτό ήταν κι η δική μου άποψη, υπερβαίνει τη μιζέρια του γκρίζου τοπίου των "συμβιβασμένων" για να ξεχυθεί στην πραγματικότητα.
Μήπως, όμως, η πραγματικότητα στην οποία δραπετεύει αποδειχτεί μια καινούρια μιζέρια; Τι ήξερε γι' αυτήν την πραγματικότητα πριν δραπετεύσει από τη μιζέρια; Ήξερε αυτά που υπέθετε. Και, σίγουρα τα στοιχεία που είχε συλλέξει ήταν από τη σφαίρα του ιδεατού και της υπόθεσης.
Μήπως "το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού";
Ναι, η επιλογή είναι ακριβώς αυτό που λες, όμως δεν έχουμε πάντα την δύναμη να κάνουμε βήματα προς τα εμπρος κι ας ξέρουμε ότι το θέλουμε. Η πίστη ότι το μπορούμε είναι αυτή που δεν μας φυλακίζει στο αιώνιο γκρίζο.
Οσο για το αν η πραγματικότητα, είναι μια νέα μιζέρια ή αποδειχτεί στο μέλλον, αν πραγματικά το ξέραμε πως είναι ή πως δεν θα είναι, θα είχαμε μηδενίσει το κοντέρ των δυστυχισμένων από τις επιλογές τους ανθρώπων. Αλλά τότε μπορεί όλοι μας να ήμασταν λίγο πιο δυστυχισμένοι στα αλήθεια. Γιατί τις περισσότερες φορές, η δυστυχία και η μελαγχολία θεωρούμε ότι πηγάζουν από το ίδιο πηγάδι. Αλλά δεν είναι έτσι. Η τόλμη και το ρίσκο (άλλος παράγοντας υπέρβασης) ενισχύουν την τελευταία σου φράση.
Ολοι μας γινόμαστε καλύτεροι με ουσιαστικό διάλογο. Ειναι ωραίο να σε φέρνουν αντιμέτωπο με όσα πιστεύεις και να τα βάζεις όλα ξανά σε νέες βάσεις ή να τα εμπλουτίζεις. Ο αντίλογος είναι κάτι που αγαπούσα απο παιδί. Μάλλον κάπως έτσι γνωριστήκαμε κιόλας, σωστά;
Καληνύχτα Σπύρο
Freedula,
Η πίστη ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε τη ζωή μας είναι, πάλι, μια αντίληψη. Ένας built-in μηχανισμός του μυαλού μας που υποβάλλει να μαχόμαστε. Σαν τέτοια δεν υπόκειται σε αυθαιρεσίες κακής πρόσληψης των δεδομένων;
Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι δεν είναι πανάκεια η οποιαδήποτε αλλαγή, η οποιαδήποτε υπέρβαση, η οποιαδήποτε φυγή από κάπου προς κάπου αλλού.
Η πραγματικότητα (του καθενός) είναι ένα συνοθύλευμα από πράγματα που όντως υπάρχουν κι από τις αντιλήψεις αυτών των πραγμάτων που, αρκετές απ' αυτές, δεν έχουν αντίκρυσμα. Πολλές φορές στο μίγμα μπαίνουν κι αντιλήψεις που έχουμε για τους χαρακτήρες άλλων ανθρώπων (δηλαδή αντιλήψεις των αντιλήψεών τους). Κάθε σχεδιασμός φυγής έχει να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω. Όσο περισσότερο χάος εμπεριέχεται σ' αυτό το συνοθύλευμα τόσο πιο θνησιγενής θα είναι η φυγή.
Σπύρο, δεν διαφωνώ με τίποτα απ’ όσα αναφέρεις πιο πάνω, ίσα – ίσα είναι απ’ τις καλές σου στιγμές.
Το να διδάσκεις σου έχει γίνει δεύτερη φύση σαφώς, μπορεί να μην είναι κακό, σου εφιστώ την προσοχή όμως σ’ ένα πράγμα κι αυτό είναι πως είσαι τόσο αφοσιωμένος στο blog-εαυτό σου που είναι σαν όλους τους άλλους να τους αγνοείς. Σε βρίσκω παντού να μπαίνεις και να λες: «Μπες στο blog μου να σε κάνω link». Και ρωτάω: Γιατί εσύ δεν έχεις πόδια να πας σε άλλο blog; Απλώς μια παρατήρηση έκανα.
Γιάννη,
(α) ναι τό 'γραφα παλιά μη ξέροντας ότι μπορώ να το κάνω αυτόματα. Τώρα έμαθα πια το κόλπο και δεν είναι ανάγκη να μπει κάποιος για να τον κάνω λινκ. Γηράσκω αεί διδασκόμενος
(β) ναι, γηράσκω αεί διδάσκων. Μού 'χει μείνει κουσούρι (μετά από 31 χρόνια καθηγητής) και παίρνω το "διδαχτικό" ύφος συχνά. Μου το λέει κι η γυναίκα μου όταν καμιά φορά τη διορθώνω σε λέξεις κι αυτή τα παίρνει στο κρανίο.
(γ) ναι, προσπαθώ να παλέψω την έμφυτη αλλαζονεία κι εγωπάθεια που έχουν οι καθηγητές (επειδή τους ακούν 25 μαθητές κάθε ώρα - πράγμα που είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν). Το παλεύω.
Είναι αργά πια για ν' αλλάξω το διδαχτικό ύφος. Όπως λένε κι οι Αμερικάνοι "once a bum (=αλήτης), always a bum" (μόνο που στ' Αγγλικά το bum σημαίνει "έξοδος του πεπτικού σωλήνα").
ή αλλιώς can't teach old dog, new tricks lololol
την καλησπέρα μου
Σήμερα έχει ένα φεγγάρι, μαγευτικό!
@spyros vlahos:
Μανάρι,
καιρό έχουμε να πούμε αυτή τη λέξη αμφότεροι και πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ μου έλειψε.Ο αέρας έξω μυρίζει τώρα όπως στην πλατεία Λιστόν προχωρημένο Οκτώβρη,μυρίζει βρεγμένα φύλλα και υγρασία.Πέρασα να πω μια καλησπέρα και χωρίς να έχω διάθεση να σε δικαιολογήσω,η αήθεια είναι ότι όταν κανείς διδάσκει,και μάλιστα τόσα χρόνια όσα λες - πότε μεγάλωσες,ρε μανάρι,σε θυμάμαι να κάθεσαι στα πόδια μου - αποκτά "αναγκαστικά" ένα κάπως διδακτικό ύφος,θέτει συνεχώς ερωτήσεις,ρητορικές,φιλοσοφικές και γενικού περιεχομένου.
Εκεί,στο Εμπορικό,έχει ένα ωραίο εστιατόριο.Να πάμε καμιά φορά.
...αντί αλήθειας γράφτηκε αήθεια...Λάθος,φυσικά.
Mtryfo,
είμαι έγκλειστος, πήρα τηλέφωνα για μπύρες και με απέρριψαν.
Ελπίζω να 'χει μείνει κάτι γι' αύριο.
Μανάρι,
(α) βλέπω ότι ξέρεις περισσότερα εσύ από μένα για τον τόπο μου.
(β)χαθήκαμε, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Πού περνοδιαβαίνεις;
(γ) μυρίζει, όντως , όμορφα το φθινόπωρο.
(δ) είσαι απελπιστικά νέα κι εγώ έχω ήδη βγάλει τον τέταρτο ... φρονιμήτη μου (εννοώντας ότι έχει πια φύγει κι αυτός - τώρα ξεκινάνε οι κοπτήρες για το μεγάλο ταξίδι της λήθης).
Θα τα λέμε ή έρριξες μαύρη πέτρα πίσω σου;
Δε μου λειτουργεί το μέηλ και θά 'χω καμιά 50ριά μέηλ αδιάβαστα.
Desperate!!!
Mανάρι,
'Εχω και γω να θέσω ερώτημα,δε θα μας τρελαίνεις μόνο εσύ!
Γιατί λέμε "η μαύρη",χαρακτηρίζοντας έτσι,την αλήθεια;Η αλήθεια δε θα πρεπε να ναι ολόλευκη ή διάφανη;Άρα και οτιδήποτε πραγματικό,απτό,είναι μαύρο;
Μη μου μιλάς για φρονιμίτες - τώρα πηγαίνει να μου φυτρώσει ο πρώτος και με πονούσε αυτές τις μέρες!Οι δικοί σου κοπτήρες ξεκινάνε για τη λήθη;Η-λήθη-οι κοπτήρες,σταματήστε να πέφτετε.
:)
Μου αρέσει που έγραψες τον αόριστο έρριξες με 2 ρο.Κι αυτό γιατί έτσι είναι το σωστό.Μπράβο,καθηγητά μου,που,αν και φυσικός,ξέρεις να γράφεις σωστά τον ρηματικό τύπο.
Γιατί να ρίξω μαύρη πέτρα;
Ένας είναι ο Σπύρουλας(και η άνοιξη ακριβή...)
:)
Πού το θυμήθηκα τώρα αυτό;
Μανάρι,
(α) δεν ξέρω γιατί λέγεται έτσι η αλήθεια
(β) καλώς να τον δεχτείς (το φρονιμίτη)
(γ) Έτσι νόμισα (για την πέτρα)(μαύρη κι αυτή)
(δ) το θυμήθηκες από το "Σωτήρη Πέτρουλα" εξίσου τραγούδι του Θεοδωράκη.
Πάω για ύπνο.
Κανένας, μου φαίνεται, δεν μπορεί να ξέρει τη μοίρα του... Ίσως απλώς να την ελέγξει. Ως ένα σημείο. Είτε παραμένει στη γραμμή είτε τη διαβαίνει. Απλώς ο δεύτερος ίσως είναι πιο περιπετειώδης τύπος. Γιατί αυτοί που τέλος πάντως έχουν "εκεί πάνω" το... γενικό management, έτσι και μας βλέπουν να κάνουμε σχέδια, σκάνε στα γέλια. Κι έχουν ένα περίεργο χιούμορ οι άτιμοι, εντελώς κατάμαυρο μερικές φορές.
Πάντως, μια και μιλάς για μοίρα. Πάντα, από τότε που την ανακάλυψα δηλαδή σε μια τραγωδία, μ' αρέσει περισσότερο η "ειμαρμένη". Αυτή η λέξη σαν να έχει τα σωστά φωνήεντα και σύμφωνα στη σειρά, πιο καλά μου ακούγεται. Ύστερα, είναι αυτό το οριστικό και αμετάκλητο που έχει, η βαρύτητά της. Ειμαρμένη, αντί για μοίρα. Φαίνεται πιο δύσκολο να της ξεφύγεις. Αλλά τι διάολο... Έχει πολύ ενδιαφέρον να προσπαθήσεις. Σίγουρα περισσότερο από τις πίστες των game πώς τα λένε...
Τις καλησπέρες και τα φιλιά μου... (Επιτέλους. Γύρισα. Ή περίπου...)
NYAnna,
(α) με δεδομένο ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, κάθε που παίρνεις μια απόφαση καθορίζεις η επόμενη ζωή σου ποια θά 'ναι. Μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι που θα πρέπει να πάρεις πάλι μια απόφαση. Κι έτσι κυλάει η δουλειά. Μοίρα, πιστεύω, είναι το πακέτο των αποφάσεων
(β) δεν ξέρω τι είναι η ειμαρμένη. Αλλά μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, ότι δηλαδή αξίζει να πάρουμε και καμιά απόφαση ενάντια στο αμετάκλητο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σενάριο που να σε πάει ως το τέλος. Το μόνο σενάριο είναι αυτό που σου βάνουν οι γονείς σου. Αλλά αυτό αφορά περισσότερο το χαρακτήρα.
Τι να πούμε, τώρα, για ελεύθερη βούληση;
(γ) definitelly καλώς επέστρεψες.
μαυρη λέμε την αλήθεια γιατι ειναι πικρή
Ocean Soul,
έτσι λες;
Γιατί δεν τη λέμε κόκκινη; Και το Campari είναι πικρό.
Γαβ!!!
μαγικά κιτς ο πίνακας...
και ο ανθρωπος φεύγει γιατί θέλει να κατουρίσει την γλαστρα...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
πολύ ωραία ιδέα!
Αυτός, κι αν δεν την ξέρει, αν μη τι άλλο είναι στο δρόμο για την ανακαλύψει ή ακόμη καλύτερα για να την διαμορφώσει..
την καλημέρα μου!
Ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης; Νομίζω πως ενώ δεν μας αρέσουν τα κοπάδια, όλοι θα θέλαμε να είμαστε αρχηγοί ενός.
Να αποδράσει; Να πάει δηλαδή που; Πιστεύετε πως υπάρχει κάτι άλλο αλλού;
Ακανόνιστη,
χαίρομαι για την επίσκεψή σου. Τώρα θα ... βριζόμαστε κι εντός έδρας μου.
Πάντα θαύμαζα τα παραγωγικά μυαλά.
Απόστολε,
ο δρόμος για την Ιθάκη πάντα ήταν το ζητούμενο. Διότι η Ιθάκη μπορεί να μην ήταν κι εκεί.
Βανέσα,
αυτός είναι ο καπιταλισμός, μόνο ο πρώτος είναι ορατός, όλοι οι άλλοι είναι αόρατοι. Έστω κι αν κάνανε τον ίδιο κόπο.
Η λέξη "κοπάδια" κάνει κακούς συνειρμούς. Η λέξη "παρέα" είναι πολύ πιο ζεστή. Αρχηγός σημαίνει κοπάδι κι αντίστροφα.
Στον πίνακα αποδίδεται με τη λέξη "κοπάδι".
Σωστά. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Πως είμαστε αυτό που είμαστε ή βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμαστε εξαιτίας μιας απόφασης που πήραμε. Ή που δεν πήραμε. Εξαιτίας μιας στροφής σ' ένα σταυροδρόμι. ΠΟυ πήραμε ή δεν πήραμε... What if... Αυτό νομίζω έχουμε αναρωτηθεί όλοι, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας... ΄Κατά πάσα πιθανότητα βέβαια, όχι στα αγγλικά. Χα, χα...
Ειμαρμένη είναι μια ακόμα μια "βαριά" λέξη για τη μοίρα, το πεπρωμένο. Και μ' αρέσει, όπως σου είπα, γι' αυτήν ακριβώς τη "βαρύτητά" της. Και τα "σωστά", κατά τη γνώμη μου, φωνήεντα και σύμφωνα στη σειρά...
Άβυσσος η ψυχή...
Και σ' ευχαριστώ. Για την υποδοχή.
Φιλιά.
Pirandello,
υπάρχουν τα ταξίδια "από" και τα ταξίδια "προς". Τούτο είναι μια φυγή "από", δεν τον ενδιαφέρει το επέκεινα αρκεί να φύγει από τη σκληρότατη πραγματικότητά του. Σκέφτεται, ίσως, ότι όπου αλλού και να πάει θά 'ναι καλύτερα από μια καθημερνότητα γεμάτη προβλήματα.
Γι' αυτό, ενδεχόμενα, αυτή του η φυγή είναι βεβιασμένη. Αν είχε ξεκαθαρίσει τον προορισμό του, αν το ταξίδι του ήταν "προς", αν είχε συμφωνήσει με τον εαυτό του, ίσως θά 'ταν λιγότερο αγχωμένος. Και δε θα υπήρχε πιθανότητα να μετανοιώσει.
NY Anna,
σωστή. Το "what if" είναι ο καταστροφέας της γαλήνης. Αποφασίζουμε με απελπιστικά ελλειπή δεδομένα για να μην πω "ενστικτώδικα" . Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, βάζουμε τον εαυτό μας σε δρόμους που πολλές φορές καταστρέφουν κι ολόκληρη τη ζωή.
Αλλά "a man can be destroyed but not defeated" (Heminguay).
Ακανόνιστη (σπέσιαλ αφιέρωση),
όλα τα παραπάνω (λες και σε βλέπω) σου φαίνονται γλυκερά και "δήθεν".
Χαλάρωσε. Κερνάω (υποθετικό) Campari για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Σπύρο, μιλάς για τον εαυτό σου στις αναρτήσεις; Από καιρό ήθελα να σε ρωτήσω αυτό.
Απ' την άλλη πρόσεξε, νομίζω πως παίζεις... με άσχημα πράγματα, πας γυρεύοντας.
Eγώ πάλι,πέρασα να αφήσω μια γλυκιά καλησπέρα στον Σπύρουλά μου.
και γω για να πάει 100
καληνύχτα
Γιάννη,
τι εννοείς μιλάω για τον εαυτό μου; Προφανώς ο δημιουργός έχει άμεση σχέση μ' αυτά που κάνει. Προφανώς και είναι καταστάσεις που κι εγώ βιώνω έμμεσα ή άμεσα σε διάφορες εντάσεις.
Γιατί νά 'ναι άσχημα πράγματα; Είναι προβλήματα που σου ενσκύπτουν. Και τα ξορκίζεις ... απλώνοντάς τα να στεγνώσουν στο αεράκι της κοινής θέας.
Όλα θα πάνε καλά,
μανάρι καληνύχτα κι όνειρα γλυκά.
Ocean Soul,
κακούργικο μανάρι, μου μετράς τις ... μπουκιές (που λένε). Καληνύχτα σου κι όνειρα γλυκά και σε σένα.
"να στεγνώσουν στο αεράκι της κοινής θέας". Μαγικό. Η ν' αερίσουμε το μέσα μας, όπως οι νοικοκυρές ρίχνουν στα κάγκελα τα παπλώματα, κουτσομπολεύοντας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.
ΝΥ ΑΝΝΑ, η ειμαρμένη σου μου αρέσει. Μια συμπαντική δύναμη που περιέχει και την απάντηση στο What if, αλλά δεν μας την αποκαλύπτει. Το σημαντικό πάντως είναι ότι η απάντηση είναι εκεί, περιμένοντας υπομονετικά να την αναζητήσουμε.
Here comes a sun,
(α) μ' άρεσε η εικόνα με τις νοικοκυρές
(β) Από την άλλη μεριά, μήπως είναι ... αντιπαραγωγικό (κι ενοχοδημιουργικό) το να αναρωτιόμαστε τι θα συνέβαινε "αν δεν έκανα την τάδε μαλακία"; Υποτίθεται ότι ο χρόνος προχωράει προς το μέλλον.
@spyros vlahos:
Σπύρο,
α)Όταν μπαίνει μια νέα λέξη στο λεξικό μας,οφείλεις να μου την κοινοποιείς,να ξέρω τι μου γίνεται.Το "ενοχοδημιουργικό" το βρίσκω πολύ must.
β)γενικά και ειδικά,μην αναλώνεσαι εκεί που καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να βγει τίποτα.Σε νιώθω φιλαράκι,γι αυτό στο λέω,μανάρι.
Αν την έχουμε κάνει τη μαλακία και δεν μας βγάζει πουθενά, πρέπει να γυρίσουμε πίσω να δούμε από που ξεκίνησε το κακό. Ο χρόνος είναι γραμμικός, το μυαλό και η ψυχή όμως μπορούν να τριγυρίζουν όπου γουστάρουν. Γυρνάς πίσω, βρίσκεις τι φταίει, γλύφεις τις πληγές, τις θεραπεύεις και ξαναπαίρνεις το δρόμο για καινούργιες μαλακίες. Εάν το ζητούμενο είναι η ευτυχία μας, πως θα αφήσουμε μια τυχαία απόφαση να μας τη στερήσει?
Όλα θα πάνε καλά,
σ' ευχαριστώ για τη συμβουλή. Δεν ξέρω, όμως, άλλο να κάμω από το να αναλώνομαι στους λαβύρινθους του μυαλού μου.
Μανάρι.
Here comes a sun,
σωστή η παρατήρηση, με μια μικρούλα ένσταση όμως : αν, κάνοντας τη μαλακία (ούτως ειπείν), βρέθηκες σε δρόμο χωρίς γυρισμό, τότε μόνο διανοητικά μπορείς ν' αλλάξεις κατεύθυνση.
Πιστεύω ότι μόνο restoration μπορούμε να κάμουμε, μερικοί δρόμοι δεν έχουν γυρισμό.
Aλήθεια. Υπάρχει ένα σημείο χωρίς γυρισμό. Αμα σε έχει πάρει τόσο πολύ από κάτω που η ψυχή έχει σκοτεινιάσει και αρνείται να ψάξει γιατρειά. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που επιμένουν στις επιλογές που τους "τρώνε" τη ζωή.
Για ολα υπαρχει η πρωτη φορα αλλα για τα περισσοτερα απ αυτα δεν υπαρχει η τελευταια..
μπορει και να ειναι ασχετο...αλλα εμενα διαβαζοντας αυτο μου ηρθε στο μυαλο...
πως με βρισκεις Σπυρο..εχω κανει προοδους..
Λενιώ,
(α) ακριβώς αυτό που έλεγε ο Γιάννης Πέτσας "για ένα έργο ζωγραφικής υπάρχει αρχή αλλά δεν ξέρεις πού να το σταματήσεις". Εξαιρετική σύμτωση απόψεων.
(β) τρελές προόδους, γράφεις σαν νά 'ταν η μητρική σου γλώσσα. Μπράβο.
Here comes a sun,
Αν σκοτεινιάσει η ψυχή αρχίζεις και ψάχνεις είτε πολύ βαθειά μέσα σου ή πολύ μακρυά έξω σου.
You get my drift?
Σε ευχαριστω απο καρδιας...
γιατι το προσπαθω...
Λενιώ,
κι απ' ό,τι φαίνεται έχεις φοβερή επιτυχία.
Μόνη σου διάβαζες ή παρακολουθούσες κάποιο σχολείο;
Θεαματική πρόοδος.
Μonη μου...τους τονους..προσπαθω να βρω...
Σπύρο...με βοήθησαν και τους βρήκα..είμαι πολύ χαρούμενη...χα χα..τώρα θα γράφω με τόνους..
Λενιώ,
είσαι από καλή ράτσα. Το πάλεψες και κέρδισες. Μπράβο δικιά μου.
Σε ευχαριστώ...Σπύρο...
Σπύρουλά μου,
Γιατί ξενυχτάς;Δεν έχεις το πρωί σχολείο;Βρέχει εκεί;Καταιγισμός ερωτήσεων...Μου το κόλλησες!
Όλα θα πάνε καλά,
Βγήκα και γύρισα στις 3, με χημική υποστήριξη (ρετσίνα).
Είμαι τώρα στο σχολείο μ' ένα κεφάλι μπαλόνι, αλλά δεν ... μασάω, η Φυσική διδάχτηκε ατόφια.
Έχει λιακάδα αλλά λίγο κρύο.
@spyros vlahos:
Σπύρουλα,
Να σαι πάντα καλά και να περνάς καλά αλλά με μέτρο το αλκοόλ,κάνει κακό.Ξέρω αμέσως βέβαια τι θα μου αντιτάξεις:μια ζωή την έχουμε,κλπ.Μήπως δεν έχεις και δίκιο από μια πλευρά;Απ όλες μάλλον τις πλευρές...
Όλα θα πάνε καλά,
έχεις δίκιο. Καλά περνάω τη στιγμή εκείνη αλλά την επόμενη μέρα είμαι κουρασμένος.Μάλλον τέτοια σπορ πρέπει να τα ελαττώσω, περάσανε τα χρόνια της ακμής.
Post a Comment