He had the wings to fly but he has been rooted to the ground. Today, he took the bold decision to cut out the roots and get away. "A new infrno is better than the old one" he said. Is it true? Does he know what he's going to do? Let's wait and see._____________________________
Είχε τα φτερά να πετάξει αλλά ήταν ριζωμένος στο έδαφος. Σήμερα, πήρε τη γενναία απόφαση να κόψει τις ρίζες και να φύγει μακρυά. "Μια νέα κόλαση είναι καλύτερη από την παλιά" είπε. Είν' αλήθεια αυτό; Ξέρει τι πρόκειται να κάνει; Ας περιμένουμε να 'δούμε.
93 comments:
Σπύρο μου για μένα σημασία στη ζωή έχει να ρισκάρεις μπορεί να πας στα καλύτερα μπορεί να πας και στα χειρότερα αν δε τολμήσεις πως θα το μάθεις,
μέχρι να μάθεις να πετάς θα πέσεις πολλές φορές αλλά κάποια στιγμή θα πετάξεις.
Και πρέπει να είναι οπωσδήποτε κόλαση;
Παράδεισος δεν παίζει πουθενά;
Φιλιά!
ΥΓ. Η πρεμιερα πήγε καταπληκτικά! Παίζουμε πάλι αύριο! Θα σου στείλω βιντεο και φωτο μόλις τα πάρω στα χέρια μου.
Ολα καλά,
ανάλογα τον εγωισμό, η πτώση μπορεί να σου στοιχίσει (και νά' ναι κι η τελευταία) ή όχι.
Eternal Dreamer,
όπως λένε οι βουδιστές, η ζωή είναι samsara (=suffering). Απ' αυτή την άποψη και από πλευράς διάρκειας, μάλλον ο Παράδεισος χάνει.
ΥΓ. Αυτό είναι υπέροχο! Keep playing roles onstage but not in your everyday life!
Είναι αξιοπερίεργο Σπύρο, που πετάει το μυαλό του καθενός με τις αναρτήσεις σου.
Εγώ – άκου τώρα – θυμήθηκα πάλι τους Νορμανδούς – οι παλιοί θα τους ξέρουν – που στο τέλος έμαθαν να πετάνε.... πόσο ευτυχισμένοι ήταν.
Γιάννη,
δεν την ξέρω την περίπτωση με τους Νορμανδούς. Αν μπορείς βοήθα λίγο.
ΥΓ. Πώς πάει το ... στομάχι;
Θα με τρελάνεις;
Αστερίξ κι οι Νορμανδοί. Σ' όλο το τεύχος προσπαθούν να μάθουν τον φόβο. Ο φόβος δίνει φτερά λένε... και μαθαίνουν.
Αλλά με συγχωρείς, εσύ ήσουν μωρό τότε, που να θυμάσαι... αυτά τα διαβάζαμε εμείς, τα μεγάλα παιδιά.
Γιάννη,
δεν πήγε το μυαλό μου εκεί.
Και δεν ήμουν μωρό όταν τα διάβαζα.
Mια μέρα είδα την πόρτα του κήπου ανοιχτή και βγήκα στο δρόμο.Eίχα χαρά μεγάλη που βρέθηκα στ' ανοιχτά. Mου φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος όλος δικός μου.Δεν είχα μπροστά μου κάγκελα και περικοκλάδες που σταματούν το μάτι.Ήμουν ελεύθερος να πάω όπου θέλω,να κατακτήσω κι να αφεθώ στο άγνωστο. Αχ!
Πόσο ήθελε η ψυχή να αφεθεί στη λύτρωση της ελευθερίας.
Ερασιτέχνισα,
φόβο του άγνωστου;
Είναι περίεργο,Σπύρο,που τη λέξη samsara τη δανείζεται,νομίζω,μια εταιρεία για το άρωμά της.Ελπίζω να θυμάμαι καλά.
Στο θέμα μας:αν "μια νέα κόλαση είναι καλύτερη από την παλιά" μόνο και μόνο λόγω του μικρού της χρόνου ύπαρξης,τότε τι σημασία έχει;Θα παλιώσει κι αυτή,σαν την προηγούμενη,εν τω μεταξύ ο αποδρών θα σκέπτεται την επόμενη κόλαση.
Σκέτη κόλαση και φαύλος κύκλος...
Λοιπόν δεν καταλαβαίνω, ο Γρύπας, ο Πήγασος, μετά ο φτερωτός Ερμής, οι Άγγελοι, ο Έρωτας.
Τι είναι αυτή η ανεξήγητη επιθυμία που έχει ο άνθρωπος για τις πτήσεις;
Όλα θα πάνε καλά,
έχεις απόλυτο δίκιο, το άρωμα το φαρούσε η κουμπάρα μου!
Όχι, ο Παράδεισος έχει μικρή διάρκεια, η Κόλαση μεγαλύτερη.
Εγώ (επειδή είμαι "χέστης" εκ πεποιθήσεως) φρονώ ότι μια γνωστή Κόλαση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Βέβαια, είναι και θέμα έντασης, αν σ' αυτή που περνάς έχεις μικρό ποσό από αμυντικούς μηχανισμούς, τότε ψάχνεις άλλη.
Σκέψου το μ' ένα παράδειγμα : πόσο κρατάει ο έρωτας, πολύ ή λίγο; Σκέψου το, όμως, ειλικρινά. Και μην 'πεις τίποτα, δε χρειάζεται.
Απλώς να μπορούμε να βιώνουμε με ένταση τις (λίγες) καλές στιγμές που έρχονται.
Κι όταν είμαστε στα κάτω να συνειδητοποιούμε ότι θά 'ρθουν και καλές στιγμές
Γιάννη,
εξήγησέ μου για το Γρύπα, δεν τον ξέρω (μαθαίνει ο άνθρωπος σ' ένα μπλογκ).
Μια πρώτη προσσέγγιση είναι ότι ψηλά, στον ουρανό, τοποθετούσε τους θεούς του. Για να φτάσεις εκεί χρειάζονται φτερά.
Μια δεύτερη προσσέγγιση είναι ότι δε γουστάριζε τον εαυτό του ούτε και τις καταστάσεις που είχε (μόνος του) δημιουργήσει, κι όλο ήθελε να φύγει.
Oxi fovo tou agnwstou pia.
O Fovos itan mexri na kanei to epomeno vima. To ekane kai twra vriskotan ena skali prin tin katharsi..
Ερασιτέχνισα,
οτιδήποτε έρχεται μετά το τοπίο του επόμενου βήματος είναι άγνωστο. Σκέψου, ένα σωρό καινούριους τύπους (με τις δικές τους ιστορίες) γνώρισες στο γουέμπ, ήταν άγνωστοι, ήταν εντελώς διαφορετικοί απ' όπου τους είχες κατατάξει.
Πέταγμα δε σημαίνει ένα επόμενο βήμα όλο κι όλο. Το οποίο, αν είναι καλά σκηνοθετημένο, δεν σε παίρνει πουθενά πιο έξω απ' αυτά που ξέρεις.
Ο Γρύπας εμφανίζεται στην Κνωσό. Μυθικό όν με σώμα και κεφάλι λιονταριού, πόδια και φτερά αετού. Εμφανίζεται και στην Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων και βάσιμα σε οποιαδήποτε άλλη τέτοια χώρα.
Poios sou emathe pws To Vima ginetai sto swro Spyro?
Den paei etsi.
To vima ofeilei na einai krama olwn twn idiaiterwn stoixeiwn sou. Ystera "esy" epilegeis kai ksexwrizeis. Tote Einai Toso Oikeia, kamia ptyxi agnwstou pouthena.Me proypothesi omws na "ksypniseis" apo to skinothetimeno paron sou.
Ερασιτέχνισα,
δεν ξέρω άλλο βήμα που να γραφεται με κεφαλαίο εκτός από το τελικό κι εκεί συμφωνώ απόλυτα με τις ιδιότητες που του δίνεις.
Απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, θέλεις να λύσεις όλες τις "ασυμφωνίες" (ας το πούμε ευγενικά) με μια μονοκοντυλιά. Μακάρι νά 'ταν έτσι.
Ρε Γιάννη,
μήπως λες για τη χίμαιρα;
Όχι. Βάλε τη λέξη Γρύπας στο Google και θα δεις. Χίμαιρα είναι επίσης μυθικό ον με σώμα λιονταριού αλλά αυτή έχει ουρά φιδιού, δηλαδή ουρά που καταλήγει σε κεφάλη φιδιού.
Καλά, δεν βλέπεις Λιακόπουλο;
Γιάννη,
Λιακόπουλο βλέπω όταν έχω ... εντερικά προβλήματα.
Θα ψάξω για το Γρύπα.
Το Google λέειπως η Χίμαιρα έχει σώμα κατσίκας και κεφάλι λιονταριού κι ότι έβγαζε φωτιές απ' το στόμα της.
Για την ουρά συμφωνεί.
Μια καταπληκτική περιγραφή κάνει κι ο Eco στον Baudolino.
Σπύρο μου για μένα η ζωή είναι μια πτήση με κενά αέρος και με πτώσεις το που θα με πάει δε με νοιάζει κι αν πέσω δεν είμαι αεροπλάνο θα ξανασηκωθώ, έτσι κι αλλιώς σημασία έχει το ταξίδι και αυτά που θυμάσαι στο τέλος είναι τα σημάδια του.
Όλα καλά,
από την άλλη, εγώ έχω ένα φόβο για το καινούριο. Φοβάμαι την τελική πτώση όπου δε θά 'χω τη δυνατότητα να ξανασηκωθώ. Πιθανόν να έχω άμετρο εγωισμό, ποιος ξέρει;
Σαν δικαιολογία,δε, βρίσκω μια σκέψη του Κάφκα "κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας σου και τότε θά 'ρθει ο κόσμος να σου παρουσιαστεί ολόκλήρος μπροστά σου".
Αλλά, σίγουρα, θά 'ναι διακαιολογία.
Σπύρο μου σέβομαι το φόβο σου αλλά όσες φορές έχω κάτσει στο τραπέζι της κουζίνας δεν έχω δει κανέναν να έρχεται έτσι αποφάσισα να σηκωθώ και να παρουσιαστώ εγώ στον κόσμο.
Όλα καλά,
σίγουρα είμαι σε μια τέτοια ηλικία που το μόνο ταξίδι που θ' αρχίσω θά 'ναι προς τα μέσα μου.
Τι κακό έχει το να 'ζεις; Γιατί θα πρέπει να γίνονται αλλαγές;
ίσως γιατί είμαι ένας άνθρωπος που τρελαίνεται για αλλαγές εμένα με φοβίζει το αντίθετο συγνώμη που θα το πω αλλά μάλλον φταίει η ηλικία μου.χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να θίξω κανέναν.
Όλα καλά,
δε θίγεις κανένα (έχω αντοχές, λόγω ηλικίας).
Οπωσδήποτε είσαι ακόμα στο στάδιο του πειραματισμού, κι αυτό ΄πρέπει να γίνει κι είναι υγιέστατο.
Κάποια στιγμή, φαντάζομαι, θα καταλήξεις σ' ένα credo για τη ζωή.
Από 'κει κι ύστερα θά 'ναι δύσκολες οι αλλαγές.
Σε αυτό θα συμφωνήσω!!!!
"σώμα περιφραγμένο -συστολή του απείρου"
Γ.Ριτσος.
Όλα καλά,
τράβα, λοιπόν, την πορεία σου και σκεφτόσουνα. (Κι εγώ θα χαίρομαι να το κουβεντιάζουμε).
Κόκκινη κίσσα,
το παιγνίδι, φοβάμαι, δεν παίζεται στο σώμα (που διαρκώς μας προδίδει) αλλά στο μυαλό. Το μυαλό μπορεί να πετάξει παντού. Όπως έλεγα και στην "όλα καλά" είμαι σε κάποια ηλικία που το μυαλό είναι αυτό που κυρίως πετάει ακόμα και μέχρι το άπειρο (το σώμα άσ' το, ας μιλήσουμε για τον ... καιρό).
Εδώ με μπερδεύεις λίγο. Ρίζες σημαίνει αλυσίδες που κρατούν κάποιον δέσμιο ή με την έννοια της σύνδεσης με κάτι;
Αν πάντως ισχύει το πρώτο σενάριο δεν βλέπω νέα κόλαση αλλά ελευθερία.
Λάκωνα,
σωστός, αλλά η ελευθερία που θα 'βρει είναι σίγουρο ότι δε θα μετεξελιχτεί σε νέα κόλαση;
Η δεκαετία του 1960 δεν μετεξελίχτηκε σε δεκαετία του 2000;
Είμαι σηκωμένος απ’ τις τέσσερις.
Διάβασα όσα είπατε χθες με τη Βάνα στη Σειρήνα.
Μπορεί να είμαι λάθος, ή είναι το πιθανότερο αλλά είμαι κατηγορηματικά αντίθετος με την καχυποψία, δεν βγάζει πουθενά.
Είναι σαν αυτόν που περιγράφεις με τα άχρηστα φτερά.
Κάπου έγραψα, στην αρχή που ‘χα φτιάξει το blog, πως δεν με νοιάζει αν θα με διαβάζει κανείς, ότι δεν έχω ανάγκη από φίλους, ότι δεν πιστεύω πια σ’ αυτά τα πράγματα.
Ήταν όλα ψέματα, το κάνω ακριβώς γι’ αυτά.
Κάπου μου έγραψες να μην γυρεύω επιβεβαίωση από κανέναν.
Γυρεύω ακριβώς αυτό, να μην επιβεβαιωθώ.
Αυτό και κλείνω: Υπάρχει η ιδέα ότι ντε και καλά κάποιος προσπαθεί να μας εκμεταλλευτεί, με κάθε τρόπο. Αλήθεια πιστεύει κάποιος πως αξίζει τόσο ώστε να τον εκμεταλλευτεί κάποιος; Δεν εμπεριέχει τεράστια αλαζονεία αυτό; Δεν είναι ανεδαφικό; Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε τέλος πάντων;
Κι εγώ είμαι αντίθετη με την καχυποψία και γι αυτό κάνω συνέχεια βλακείες. Αν μπορούσα να γίνω λιγάκι καχύποπτη δεν θα είχα πρόβλημα. Επίσης συμφωνώ με αυτό που λες ότι το μπλογκ δεν το κάνεις για να σε διαβάζουν. Όμως δεν μπορώ να βλέπω γύρω μου αυτό που γίνεται, την ακρίβεια και την ανεργία να αυξάνονται, τους μισθούς να παραμένουν σε επίπεδα πείνας, τον κόσμο να μην αντιδράει σε τίποτα και να βρίσκεται σε κατάσταση αφασίας. Και κοντά σε όλα αυτά να κυκλοφορούν και απόψεις του στυλ δεν υπάρχει πρόβλημα, η ανέχεια είναι σύμπτωμα της υπερκατανάλωσης. Για ποια υπερκατανάλωση μιλάμε, τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να αγοράσει ούτε καν τα απαραίτητα; Δεν ξέρω για ποιους μιλάνε αυτοί που λένε τέτοια πράγματα, πιθανόν για τους δημοσίους υπαλλήλους, γιατί εγώ άλλα βλέπω γύρω μου καθημερινά σε σχέση με τους απλούς εργαζόμενους και τους ανέργους. Με αυτό το σκεπτικό μού φάνηκε καλή ιδέα η δημιουργία ενός ιστολογίου το οποίο θα έλεγε κάποια πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, μήπως και αποφασίσουν κάποιοι να κάνουν κάτι. Δεν φοβάμαι τις αλλαγές, ξέρω ότι όλα εξελίσσονται και ό,τι μένει στάσιμο πεθαίνει. Αλλά μάλλον, απ' ό,τι σκέφτηκα αργότερα, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στο διαδίκτυο. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι η αντίδραση στην ακρίβεια και την ανεργία και γενικότερα στην κοινωνική αδικία, δεν μπορεί να γίνει με ιστολόγια, αλλά κατεβαίνοντας στους δρόμους. Επιστρέφω λοιπόν στο ιστολόγιό μου και δεν ασχολούμαι πλέον με πράγματα τα οποία είναι εκτός τόπου. Ούτε και θέλω να με διαβάζει κανείς, τα πέντε άτομα που μπαίνουν την ημέρα για να διαβάσουν τα αιθέρια έλαια είναι μια χαρά. Ίσως να γράψω και για τα βότανα, θα δούμε...
Είναι μεγάλο πράμα να τολμάμε να ροκανίζουμε τις ρίζες μας. Βλέπεις, οι άνθρωποι λατρεύουμε τις ασφαλείς "συνήθειες". Αλλά τι να την κάνεις την ασφάλεια, όταν απλώνει τέτοιες άγονες ρίζες? Άμα τολμάς, στο τέλος πετάς. Δεν έχει σημασία για πού ακριβώς. Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς, κάπου στην πορεία βρίσκεις ψηλαφώντας το δρόμο. Όμορφα... Ευχαριστώ. ΠΟλύ.
Καλησπέρες και φιλιά
(Άκου Λύκαινα, η μητέρα του Αλή Πασά. Καλόοοοοο...)
Γιάννη,
η Ελλάδα είναι η χώρα της καχυποψίας και δικαίως. Θυμίσου τα μεταπολεμικά χρόνια (εντάξει, ούτε κι εγώ τά 'ζησα παρά σαν μικρός) που φοβόσουνα και τον ίσκιο σου μην είναι χαφιές! Κι ύστερα στη χούντα και τη μεταπολίτευση! Και μετά, επί ΠΑΣΟΚ που φοβόσουνα μήπως ο συνομιλητής σου είναι πρασινοφρουρός και δε διοριστεί το παιδί σου στον αιώνα τον άπαντα!
Φοβόμαστε. Κι αυτό είναι που καθόμαστε πίσω απ' το πληκτρολόγιο και δεν παίρνουμε τους δρόμους.
Σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα με τη Βάνα, η οποία έγραψε μανιφέστο.
Δεν ξέρω ποια είναι η οικονομική σου επιφάνεια αλλά όντως υπάρχουν (αναγνωρισμένοι κι απ' αυτή την Κυβέρνηση που είναι, με το ΠΑΣΟΚ, υπέυθυνη για την κατάντια μας) ΦΤΩΧΟΙ που δεν μπορούν να φάνε.
Συνεπώς η εκμετάλλευση δεν είναι από άτομο σε άτομο, ψυχολογική και τελειώσαμε. Είναι από ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός προς όλους τους άλλους. Ενώ εμείς πεινάμε, οι εταιρείες αύξησαν τα κέρδη τους. Το πιστεύεις;
Βάνα,
το κομμάτι σου είναι μανιφέστο και σίγουρα λίγοι θα διαφωνήσουν. Αυτό που λέω είναι "βρέστε τρόπους να ξεκινήσει η διαμαρτυρία με όσο πιο ανώδθυνο τρόπο ώστε να μαζευτούνε πολλοί".
Ο φόβος κρατάει το φτωχό, ο φόβος ότι θα πεινάσει. Γι' αυτό μας κρατάνε στα όρια της πείνας για να μην ξεσηκωνόμαστε.
Επαναλαμβάνω "σκεφτείτε τρόπο ώστε να ξεκινήσει απαλά κι αργότερα ας ογκωθεί, όταν ο κόσμος είναι αρκετός".
ΝΥ ANNA,
καλό να ροκανίζεις ρίζες αν έχεις να πετάξεις για κάπου. Υπάρχει και το ενδεχόμενο τα όνειρά σου να γίναν στάχτη πολύ νωρίς. Τότε τα φτερά είναι διακοσμητικά.
"Μια νέα κόλαση είναι καλύτερη από την παλιά"
ετσι λεω κι εγω, Σπυρο, σημερα 19 Ιουνιου, απογευμα Πεμπτης.
Την καλησπερα μου!!!
Λου,
εγώ ("χέστης" εκ πεποιθήσεως) λέω ότι μια παλιά κόλαση είναι καλύτερη από την καινούρια.
ζώντας με κάτι,δε σημαίνει την παραδοχή του.
Είναι εκεί είτε το δεχόμαστε είτε οχι.
Ζώντας με κάτι δεν σημαίνει 'οτι ταυτίζουμε τον εαυτό μας με αυτό.
.................
Αυτό σκέφτηκα με τούτη την ανάρτηση Σπύρο μου.
Μπήκα για λίγο στο ιντερνετ με ένα νέο αλλά αρύθμιστο ρούτερ,γενικά έχω τα μύρια όσα ιντερνετικά προβλήματα τούτες τις μέρες.
Και πέρασα να σας δω.
φιλιά.
Κέλυ,
ναι αλλά "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" (και, βέβαια, κάποια περισσότερα λεφτά)
Τα λέμε
"Μια νέα κόλαση είναι καλύτερη από την παλιά"
Το νέο είναι πάντα καλύτερο από το καινούργιο... Έχω όμως την εντύπωση πως είναι επιλογή μας αν αυτό το νέο θα είναι κόλαση η παράδεισος... Καλό ή κακό... Αγγελάκι η διαβολάκι... Όλα εμείς τα καθορίζουμε.
Υ.Γ. Τιμή μου που επισκέφτομαι το...τσαρδί σας! Καλημερούδια σε μια ζωή δίχως λογική αρχή και μήτε αίσιο τέλος :)
Dream_τάδε (γιατί δε βρίσκεις ένα ψευδώνυμο της προκοπής, πχ Μαγδάλω ή Αφροξυλάνθη;)
Προτιμώ την παλιά (γνωστή) Κόλαση, είναι πλέον διαχειρίσιμη.
Ο Παράδεισος (πριν το θάνατο) είναι πολύ μικρής διάρκειας.
ΥΓ. Η λογική αρχή θα πρέπει ν' αναζητηθεί στα κίνητρα των γεννητόρων μας. Το τέλος ποιος σού 'πε ότι δε θά 'ναι αίσιο;
Μμμ.. Θα σκεφτώ να το κάνω Αφροξυλάνθη!!
Διαχειρίσημη η Κόλαση; Ίσως, μα όχι από ανθρώπους, από δαίμονες που παριστάνουν τους ανθρώπους.
Παράδεισος μικρής διάρκειας; Εγώ πως νόμιζα πως αγγίζει την αιωνιότητα; Μάλλον λάθος θα έκανα. Αλλα και μικρής διάρκειας να είναι, τουλάχιστον εκεί σίγουρα υπάρχει κάτι όμορφο.
ΥΓ. Η λογική αρχή μπορεί να αναζητηθεί και εκεί, ναι. Όσο για το τέλος, αν κρίνω από τις παγίδες που οι ίδιοι στήνουμε σ'αυτήν την ζωή, μάλλον δεν θα είναι αίσιο.
Αφροξυλάνθη,
(α) η κόλαση είναι διαχειρίσιμη από εμάς με το σετ των αμυντικών μηχανισμών που αναπτύσσουμε. Το μεγαλείο του ανθρώπου εκεί έγκειται! Μετις παρούσες (και οικονομικές) συνθήκες θά 'πρεπε να είχαμε 10.000.000 αυτόχειρες στην Ελλάδα. Δεν τους έχουμε, το παλεύουν.
(β) ο Παράδεισος (πριν το θάνατο) είναι στιγμιαίος. Σκέψου πόσες ευτυχισμένες στιγμές πέρασες (αν δεν τις θυμάσαι δε θά 'ναι ευτυχισμένες) και πρόσθεσέ τες. Αν πλησιάζουν σε άθροισμα τη μια μέρα, έίσαι φαινόμενο!
(γ) όταν λέμε το "τέλος" εννοούμε το πέρασμα. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι (σε ατομικό επίπεδο) θα είναι τόσο φρικτό!
Ανταπαντώ, όχι ως Αφροξυλάνθη όμως ακόμα, θα το σκεφτώ είπαμε, μην το'δεσες κόμπο!
(α)...Και θα παλεύουν όσο μπορούν.
(β)Δεν πλησιάζουν οι στιγμές την μία μέρα σε άθροισμα (αν και θα το'θελα να είμαι φαινόμενο!), η ευτυχία όμως που μου δώσανε κράτησε για πολύ παραπάνω από μία μέρα και αυτό είναι που θεωρώ σημαντικό. Καμιά φορά δεν έχει σημασία πόσο διαρκεί κάτι αυτό καθ'αυτό, αλλά πόσο διαρκεί αυτό που σου προσφέρει.
(γ)Εδώ θα συμφωνήσω! "Ποτέ μην λες ποτέ" λένε. Κι εξάλλου κανείς μας δεν ξέρει τι θα γίνει στο τέλος-πέρασμα, μια γνώμη είπα απλά με βάση αυτά που βλέπω (ξέρεις, αυτά τα...ωραία του κόσμου τούτου!).
Dream κλπ,
(α),(β),(γ) Καλά
Παντα μια κολαση ειναι καλυτερη απο την παλια. Καλησπέρα
Δίνη του νοός,
σας βλέπω ξαναμένους (για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) για αλλαγές. Πιστεύω κι ας κάνω λάθος, ότι η βασική ιδιότητα του ανθρώπου είναι μια τάση να μη δέχεται τις αλλαγές.
Και υπάρχει και το "το καλύτερο είναι εχθρός του καλού", αλλά δεν πάει και τόσο αν περνάς σκατά.
Οχι
δεν πρέπει να κόψεις τις ρίζες για να πετάξεις.
τα βαρίδια στην πορεία της ζωής είναι αυτά που εμποδίζουν.
Οι ρίζες οι καλές πάντα βοηθάνε το πέταγμα.
Λέω
"Τώρα πρέπει να κάνεις ένα παιδί
που το γονίδιό σου έχει καταγράψει τον έρωτα
Για να ξέρει από πρώτο χέρι
την καταστολή της σύμβασης
το θρίαμβο της ζωής
ενάντια στη θλίψη".
Το σχόλιό σου Σπύρο με έστειλε.
Τουλάχιστον πέρασα ένα θαυμάσιο Σαββατόβραδο σκέψης στο μπαλκόνι.
Με το ένα και με το άλλο, θυμήθηκα εκείνο του Καρκαβίτσα, γι' αυτόν που δεν ήξερε που να πάει κι έστησε το τσαντίρι του ανάμεσα σε Κόλαση και Παράδεισο. Καλά είναι εδώ, θέλω να πω.
Here comes a sun,
Στο μπαλκόνι καπνίζοντας;
(α) οι ρίζες δε βοηθάνε ποτέ το πέταγμα. Καταλαβαίνω, όμως, πώς το λες κι εν μέρει συμφωνώ. Σαν ρίζες, βέβαια, εννοείς την άϋλη κληρονομιά που παίρνουμε από τους προηγούμενους. Με όλες τις καλές προθέσεις τους.
Όπως όμως είδες κι εσύ υπάρχουν περιπτώσεις που η "κληρονομιά" είναι χείριστη. Τότε καταντάει "βαρίδια" και πρέπει να κοπεί.
(β) παιδιά έχω και ξέρω το "θαύμα του έρωτα". Πώς, όμως, τόσες (δικές μου) καλές προθέσεις καταλήξανε στον κάλαθο των αχρήστων; Τι πήγε στραβά; Τι μεσολάβησε ανάμεσα από τις καλές μου προθέσεις και το αποτέλεσμα;
Γιάννη,
απ' ό,τι σε κόβω είσαι άνθρωπος της μέσης λύσης. Ή δισταχτικός στις εκλογές σου. Το ίδιο κι εγώ.
Αλλά, το θέμα είναι, ο παράδεισος κι η κόλαση μας βρίσκουν μόνα τους (με μια μικρή δική μας βοήθεια). Οι μαλακισμένη απόφαση που θα πάρω την επόμενη στιγμή, θα μου χρωματίσει την επόμενη μέρα σαν το ένα ή το άλλο. Κι οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς καν να ξέρουμε όλες τις παραμέτρους του παιγνιδιού. ποτέ δεν τις ξέραμε και ποτέ δε θα τις μάθουμε.
Πώς αλλιώς; Το Σύμπαν αλλάζει κάθε στιγμή.
Τόπιασες το μπαλκόνι, το τσιγάρο και σούφυγε το four roses soda on the rocks.
Λέω για παιδιά τώρα.
Μου φαίνεται, στο πλαίσιο των επιστημονικών ανακαλύψεων ότι οι άνθρωποι για αιώνες έκαναν παιδιά νέοι, πολύ νέοι, γι αυτό καθυστερούσε η εξέλιξη. Τα νέα γονίδια είχαν πολύ λίγα να μεταφέρουν. Στον τελευταίο αιώνα οι άνθρωποι άρχισαν να τεκνοποιούν σε μεγαλύτερες ηλικίες. Με περισσότερες εμπειρίες. Το γονίδιο, νομίζ, είναι ο φορέας της αθανασίας. Η μνήμη της ζωής. Στ αλήθεια πιστεύεις ότι αυτά τα παιδιά έχουν στο γονίδιο την πληροφορία ενός μεγάλου έρωτα? Χωρίς πριν, μετά, στόχους, δεσμεύσεις, κοινή φορολογική δήλωση? Μέσα σε μια ιδανική σχεδόν οικονομία η φύση, προτρέπει στην τεκνογονία όταν ακόμα η ψυχή είναι νέα. Για να βγαίνουν τα παιδιά γυμνά στη γνώση. Ετοιμα να απολαύσουν το αδύνατο. Μόνο που σήμερα αυτό δεν φθάνει. Είναι σκληρός ο κόσμος. Πρέπει να έχεις τη σταθερή βεβαιότητα ότι το σημαντικό υπάρχει και μπορεί να έρθει νωρίτερα από ό,τι για τον πατέρα σου.
Yannis Petsas συμφωνώ. Μόνο στο μεταίχμιο υπάρχει φλόγα.
Here comes etc,
(α) ρωτώ (και χλευάστε με ως Φυσικό, αν ήξερα δε θα ρωτούσα) : τα γονίδια μεταφέρουν κι επίκτητες ιδιότητες;
(β)Θεωρείς ότι η έλλειψη γνώσης κάνει τη ζωή πιο ... περιπετειώδη, κάνει τα παιδιά πιο ευκίνητα στο κυνήγι εμπειριών. Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ.
(γ) όπως βλέπεις κι εσύ το σημαντικό θέλεις να έρθει πιο πριν από το γεννήτορά σου αλλά αυτό σε μια κοινωνία που έχει κανόνες. Και, δυστυχώς, τούτο το στάδιο του καπιταλισμού είναι ένα σκέτο χάος κι αρρώστια.
Ακριβώς! Ως φυσικός αντιλαμβάνεσαι το γονίδιο ως αιώνια εμπλοτιζόμενο με περιεχόμενο usb flash . Λιγότερες οι εμπειρίες λιγότερο και το υλικό γνώσης προς επεξεργαία.
Κανόνες? Οι κανόνες είναι ο καμβάς για να κεντήσει, να ζωγραφίσει το ζωντανό πνεύμα.
Χάος? Με κάποια πιθανότητα μετάβασης κάπου. It remains να αποφασίσουμε ποια πεταλούδα θα αφήσουμε να πετάξει.
Επί πλέον των προηγουμένων και φεγγάρι στην ανατολή του και Kosmos 93,6. Φευγάτα όλα
Here comes etc,
Με το σκεφτικό σου, στη σημερινή εποχή θά 'πρεπε να εμφανίζονται χαρισματικοί άνθρωποι και μύστες με το σωρό. Κι εμπειρίες υπάρχουν και γνώση μπόλικη.
Το περιβάλλον (έστω σαν οικονομικοί παράγοντες) δεν μπαίνει πουθενά;
Ούτε χαρισματικούς βλέπω ούτε μύστες. Σαν καθηγητής μόνο γυάλινα, απαθή βλέμματα αντιμετωπίζω κάθε μέρα. Και μη μου 'πεις ότι δεν κάνω ένα σωρό μαλακίες για να τραβήξω την προσοχή!
Η στέρηση δε σου δίνει ένα drive να παλέψεις;
Και ο Χριστός και ο Μωάμεθ και ο Βούδας δίδαξαν αφού είχαν τελειώσει το Λύκειο. Μην τους κρίνεις αυστηρά. Ακόμα ψάχνουνε τι είναι αυτό που τους βασανίζει. Και γω ακόμα ψάχνομαι και ας με έκανε ο πατέρας μου ενώ ήταν ήδη 60.
Here etc,
Μιλάμε για απάθεια την εποχή της άπλετης γνώσης και πληροφόρησης.
Γκρινιάζω αλλά μήπως την έχουμε παραξεχειλώσει την έννοια της ανοχής μπροστά στην εφηβεία; Κι εμένα ο πατέρας μου μ' έκαμε πολύ αργά, γύρω εκεί. Αλλά αυτό που μας κάνει και ψαχνόμαστε ακόμα ήταν, φοβάμαι, η παντιότροπη ανέχεια της πιδικής μας ηλικίας. Κάπου στο βάθος υπήρχε μια σταλίτσα φως και τρέχαμε φωτοτροπικά. Τούτα είναι λουσμένα στο φως και δε θέλουν να 'δουν. Αυτές τις εποχές που ταλανίζεται ο κόσμος πό προβλήματα, οι νέοι γίνονται ΕΜΟ (δηλαδή ένα κούφιο στυλάκι).
Καλέ μου δάσκαλε
τουτα είναι λουσμένα στο σκοτάδι των τηλεπαραθύρων και της πλαστής αφθονίας που πλασάρουν οι γονείς, στο περιθώριο της οικονομίας της μίζας. Εmo δηλαδή dark και emotional. OΠως κάθε έφηβος. Θυμάσαι το Λυκο της Στέπας του Εσε της σκοτεινης μας εφηβίας?
Here etc,
δε θυμάμαι το λύκο γιατί πάει πολύς καιρός. Αλλά αυτό που λες για τηλεόραση είναι και δική μου θέση. Από τη μια απάθεια, όμως, πάνε στην άλλη (ΕΜΟ). Δεν τους δημιουργείται μια περιέργεια ενδιάμεσα.
Μιλάμε βέβαια για το κέντρο βάρους της νεολαίας, κανείς δεν αντιλέγει ότι υπάρχουν και πραγματικά χρυσά παιδιά. Όμως το σημερινό χρυσάφι είναι και 10 καρατίων (σε αντιδιαστολή με το τότε, 24 καρατίων) και λιγότερο σε ποσότητα.
Δε είναι απαραίτητο να ξεκόψεις από τις ρίζες σου για να πετάξεις προς την ελευθερία.Απεναντίας. οι ρίζες σου είναι η πρώτη ύλη που θα φιάξεις τα φτερά σου
Το "πέταγμα" δεν είναι τόσο δύσκολο, Βοηθάει,τό όραμα, η πεπιεσμένη τάση για φυγή η γοητεία του αγνώστου, η προσδοκία,η αφ΄"υψηλού"
θεώρηση των πραγμάτων κ.λ.π.
Το θέμα είναι πως διαχειρίζεται κανείς την "ελευθερία" του και την "πτήση" Δεν είναι αποκλειστικότητα των φήβων αυτό
το δείλημα. Οι περισσότεροι άλλωστε δεν έχουν συναίσθηση του τι τους συμβαίνει το θεωρούν το πιο φυσικό , εύκολο κι ακίνδυνο πράγμα του κόσμου.΄
Μιλάμε για τους ενήλικες, που έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιούν ότι "είναι ελεύθεροι. ¨" Απόλυτη " ελευθερία κινήσεων, επιλογών, αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία πάσης φύσεως,απαλλαγή
από "συμβάσεις και συμβατότητες.
Υπάρχει κανείς να μας πεί πως διαχειρίζεται την πλήρη ελευθερία;Έχει τι να την κάνει ;
κατά το " πώς θα ζήσουμε τώρα χωρίς βαρβάρους ? "
Eυχαριστώ για την φιλοξενία
Λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri,pblogs.gr
Φοβάμαι τις αληθινές πτήσεις, τις κάνω όμως. Τις άλλες αφειδώς. Κατά τα άλλα νομίζω θίγουμε κλασικά θέματα. Πιστεύω πάντως πως για να υπηρετηθεί ένα οικονομικό σύστημα, κάνουμε τα πράγματα πριν την ώρα τους και αφυδατώνουμε αυτά τα απλανή βλέμματα που λες, σ' ε ένα χάος πληροφοριών ενώ εκείνα αναζητούν να γευτούν τη ζωή. Αργότερα, πάρε εμένα παράδειγμα, θέλω να μάθω τα πάντα ενώ στα 15 μου ούτε απ’ έξω να το δω το σχολείο. Μια χαρά είναι αυτά τα παιδιά, θα δεις, κανένας δεν χάνεται.
Λυγερή του πήγαινε – έλα, η ελευθερία είναι ένα όραμα. Οι ενήλικες γίνονται και οραματιστές ενίοτε. Ειδικά όταν η πραγματικότητα είναι ελεεινή.
Δεν ξέρω αν αυτά που λέω είναι σωστά, διασκεδάζω όμως πολύ με τις ελεγείες μου.
Λυγερή,
το ευαγγέλιο. Πώς διαχειρίζεσαι την ελευθερία, εξ' ού και "μπαίνεις σε μια νέα κόλαση".
Σωστή, πρέπει να ωριμάσει μέσα σου η έννοια της ελευθερίας για να μπορέσεις να την κάμεις κάτι μετά.
Αν στη δώσουνε τσάμπα (χωρίς νατην κερδίσεις) δεν είναι ελευθερία.
Σωστή.
Γιάννη,
(α) μακάρι να μη χαθεί κανένα. Κι εμείς με όνειρα ξεκινήσαμε και τα μισά γίναν στάχτη. Τότε που ο κόσμος ήταν καινούριος ακόμα. Τούτα 'δω τα παιδιά μπαίνουν σ' έναν κόσμο γεμάτο αμαρτίες (πολλές από τις οποίες η αδιαφορία μας τις δηκιούργησε). Εν μέρει, καλά κάνουν και δεν ακούν κανένα μεγάλο, τσουβαλιάζοντάς τους όλους στο ίδιο καζάνι. Όμως, δεν είναι έτσι, "ρώτα τον παθό κι όχι το γιατρό".
Γι' αυτό, σαν καθηγητής, προσπαθώ να κάνω τρύπα στην αδιαφορία τους, να περάσω μέσα και να τους 'πω να μη στρουθοκαμηλίζουν.
(β) φοβάμαι ότι οι ενήλικες είναι πλέον πιο οραματιστές από τους νέους.
Και, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος πριν το αποφασίσουμε. Καλά λοιπόν κάνεις και τη βρίσκεις με τις ελεγείες σου.
Συζητάμε. Κι αυτό είναι από τα πολύ καλά πράγματα.
Λοιπόν είχα μια ιδέα, ριζοσπαστική μάλλον. Γιατί δεν κάνεις τα μαθήματά σου μέσω blog; Θα ξετρελαίνονταν οι μαθητές σου, για σκέψου το.
Γιάννη,
(α) δεν ξέρω πώς να βάνω animations στο μπλογκ.
(β) είμαι 5 χρόνια μακρυά απ' τη σύνταξη και, να σου 'πω την αλήθεια, έχω ψιλοβαρεθεί λίγο τη Φυσική (σαν μαθήματα)
Να τους διδάξεις τη ζωή, θα τους είναι πιο χρήσιμο. Επιπλέον θα σου κάνει κι εσένα καλό, μια εξωσχολική σχέση... τέλος πάντων εσύ ξέρεις καλύτερα. Τα "έξω" γενικά σε ανασταίνουν καμιά φορά, να καταλήξω εκεί.
Γιάννη,
(α) τι ξέρω εγώ από ζωή να διδάξω κι άλλους;
(β) τούτη 'δω η συνομιλία που γίνεται με σένα κι ένα σωρό άλλους αξιόλογους, είναι το καλύτερο μάθημα
Το παραπάνω αναφέρεται μάλλον στον τρόπο που θα πρέπει να γίνονται οι συζητήσεις, αλλιώς γιατί;
Επίσης, καλή η προσέλευση αλλά συνήθως γίνονται διάλογοι, οι άλλοι γιατί δεν συμμετέχουν;
Γιάννη,
γιατί δεν είναι όλοι μέσα real time
Καλημέρα Σπυρο!
σ' ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον σου για τοη θεματολογια του μπλογκ μου!
περιμενω σχολια σου επι των κειμενων.
Pinelopi τι;
Θα σε κάνω (τώρα που ήρθα σπίτι) λινκ και θα επιστρέψω.
Πάντα οι μέσα μας ρίζες πιο βασανιστικά μας κρατούν στο χώμα, μα και πιο σοφά μας κάνουν να βλέπουμε τις μέρες που έρχονται...
Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα!!!
Πήγασε σωστός, καλώς ήρθες
http://spyros1000.blogspot.com/2008/06/2070.html
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ VIDEO!!!!!!
Spyro1000,
ναι, τό 'χα 'δει σε PowerPoint και τό 'χα στείλει.
Εξαιρετική δουλειά γεμάτη από μηνύματα.
Πρώτα με ξυπνάς κι ύστερα μ' αφήνεις στα κρύα του λουτρού, τι έγινε και φώναζες; Κι εδώ τι γίνεται; Που έχουν πάει όλοι; Γιατί κολλήσαμε στα 1252 σχόλια;
Γιάννη,
πιθανόν πάνε για μπάνιο, κάνει βρωμοζέστη. Το βράδυ, όμως, θα κατεβώ κι εγώ.
Πώς κοιμάσαι με τέτοια ζέστη;
Ανέσεις φίλε μου, απλώς.
Γιάννη,
καλά να περνάς
Σπύρο,
Θέλω νέα ανάρτηση.Τέλος.
Θέλω να μου ζωγραφίσεις κάτι όμορφο.
Λέω βλακείες γιατί με χτύπησε η ζέστη και δεν έκανα και μπάνιο στη θάλασσα.
Τέλος.
Όλα θα πάνε καλά,
ίσως απόψε, αλλά σίγουρα αύριο.
Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά (το πρώτο ήτανε η προσφώνηση και το δεύτερο σύνθημα δράσης)
Σπύρο Βλάχο,
έγινε!
Περιμένω.
Post a Comment