Μ' ένα βιβλίο, σαν μαγικό χαλί, πετάει προς το κάστρο, προς το παραμύθι του. Ταξιδεύει στο δικό του μύθο. Εκεί που δεν υπάρχει τρόμος, κακία, υστεροβουλία, φτήνεια. Εκεί που όλα είναι στρόγγυλα.Ναι, οι ιδέες αλλάζουν τους ανθρώπους, ανεπαίσθητα, βασανιστικά αργά, αλλά τους αλλάζουν. Μερικές φορές και ριζικά.
Λένε, επίσης, ότι ακόμα πιο αποτελεσματική αλλαγή στους ανθρώπους γίνεται με την επαφή. Η ανθρώπινη επαφή δείχνει ότι όλοι βογγάμε και χαιρόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό. Δείχνει ότι υπάρχει ένα χέρι να σε βοηθήσει ακόμα και στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες σου. Δείχνει ότι ένα χαμόγελο, όσο αδύνατο και νά 'ναι, σα φλόγα κεριού, μπορεί να φωτίσει ερέβη.
73 comments:
Σωστά. Έκανες επίσης και σωστή επιλογή... γιατί πώς να το κάνουμε, τι άλλο μένει απ' το να κάνουμε το κέφι μας;
Γιάννη,
θα καταφέρω να ζήσω και με ... παράσιτα.
Ανώνυμε,
συγνώμη που έσβησα το σχόλιό σου αλλά δεν θά 'χε νόημα χωρίς το σχόλιο της ... ξέρεις τώρα. Ευχαριστώ, πάντως, για τη συμπαράσταση.
Kαλησπέρα από μια Αθήνα ηλιόλουστη.Πολύ ωραία ανάρτηση!Έτσι είναι,Σπύρο..."Ένα μόνο χαμόγελο μπορεί να φωτίσει ερέβη"...Μανάρι,σου χαμογελάω τώρα,το νιώθεις;
Όλα θα πάνε καλά,
σίγουρα το νοιώθω και, σίγουρα, βγήκε ήλιος στην Κέρκυρα.
Αν περισσεύει κομμάτι απ'το μαγικό χαλί σου ,στείλε λίγο και σε μένα,μου χρειάζεται απαραιτήτως τόσο μακριά που είμαι!
Μέχρι να μου το στείλεις, αρκούμαι στα βιβλία που με ταξιδεύουν...
Vad,
έχεις κι εσύ ένα μαγικό χαλί μέσα σου, ένα μηχανισμό να κάνεις όνειρα. Οι ιδέες πρέπει νά 'ναι καλόπιστες για να καρποφορήσουν. Ήρθαμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και άρα λειτουργικότερο. Πιθανόν να αποτύχαμε. Τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Λειτουργικότερο....
wowwwwwwwww
Πέσαμε στα βαθειά νερα.... μπούφο???
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Μα πόσες κοτσάνες μπορείς να γράψεις???
Μένω πάντα έκπληκτη....
Υποκριτή!!!!!
Ακανόνιστη,
(α) αν ο κόσμος είναι καλύτερος, λειτουργεί με μεγαλύτερη ασφάλεια για τον καθένα. Το άγχος λιγοστεύει κι οι σχέσεις γίνονται πιο ειλικρινείς (κι άρα λιγότερο φορτισμένες)
(β) σε παραξενεύουν αυτά που γράφω, σου φαίνονται επιστημονική φαντασία γιατί δεν έτυχε να γνωρίσεις ποτέ ανθρώπους με ανθρωπιά (φαντάζομαι ούτε και στον καθρέφτη). Οπότε, επειδή σου φαίνονται ψεύτικα, αντιδράς αισχρά.
Δεν έχουν, όμως, όλοι τα δικά σου βιώματα κι, όπως φαίνεται, νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του Σύμπαντος. Το μυαλουδάκι σου λειτουργεί μ' ένα μπερδεμένο "ανοσοποιητικό σύστημα" : ό,τι δεν το αφομοιώνεις, το απορρίπτεις.
Πραγματικά λυπάμαι για σένα.
λοιπόν μου θυμισες τη παιδική εκπομπη του Παραμυθα. Ετσι και αυτος καθοταν πάνω σε ένα παραμύθι. Η ανθρωπινη επαφή δυστυχως ειναι δικοπο μαχαίρι ,μπορει να ειναι και παραμυθι με σκισμένες σελίδες.
Πάλι μπερδεύτηκες...
αμαν κυρ Σπύρο...
αρχίζεις και νετάρεις...
Αλλο λειτουργικότερος... άλλο ασφαλέστερος..ή καλύτερος...
Δεν είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω τι λες... και τα απορρίπτω...απλά λες χαζομάρες.. και ανακρίβειες...
Και είμαι η μόνη που στα διορθώνω...
Οι άλλοι είτε δεν τα καταλαβαίνουν.. είτε.. τα καταλαβαίνουν... και λένε... χαζός είναι... άστον να λέει...
:-))))
Ocean Soul,
όπως παρατηρούμε είναι όντως πρόβλημα οι σχέσεις. Το καλό είναι ότι υπάρχει ποικιλία. Αξίζει, όμως, να φας κάποιες φορές τα μούτρα σου για να καταφέρνεις να βλέπεις καλά. Δεν υπάρχει νόρμα, κάθε επαφή είναι κι ένα ρίσκο. Γι' αυτό οι άνθρωποι έχουν πολλούς γνωστούς αλλά μόνο πάρα πολύ λίγους φίλους.
Και ναι, τις σχισμένες σελίδες τις προσθέτει η φαντασία σου τόσο που νά 'χεις μια χαώδη ιδέα για το τι είναι ο άλλος.
Σκέψου ότι στον έρωτα μπαίνουμε με ψέμματα, δείχνοντας άλλον εαυτό από εκείνον που είμαστε.
Ακανόνιστη
(α) το ότι έχεις τεράστια ιδέα για τον εαυτό σου, το ξεκαθαρίσαμε παραπάνω. Το να πιστεύεις ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν αυτά που καταλαβαίνεις εσύ, αυτό είναι τραγικό. Οδηγεί σε αφόρητη μοναξιά. Αν πάλι με περνούσαν για τρελό, δε θα μου απαντούσαν.
(β) το αν λέω χαζομάρες είναι εντελώς δική σου αντίληψη. Ίσως σε ενοχλεί το λεξιλόγιο που σου είναι καινούριο.
(γ) είσαι πολύ νέα και μικρή για να φέρεσαι με τόση έπαρση, αλλά, να μου 'πεις, οι νέοι έχουν τόση αλλαζονεία. Από την άλλη μεριά, αφήνεις χρόνο να χάνεται με το να προσπαθείς να επιβάλλεις την κοσμοθεωρία σου, και δεν την ελέγχεις καν αν έχει σφάλματα.
(δ) η ζωή σου είναι μοναδική (όπως κι η δική μου, όπως και κάθε άλλου). Δεν υπάρχει νόρμα για το ποια είναι η πιο σωστή. Αν πέρασες χοντρά ζόρια, δεν είσαι κι η μοναδική σ' αυτό τον πλανήτη. Χωρίς να ξέρεις, μην κταδικάζεις διότι, όταν στο κάνουν κι εσένα τότε θα πικραθείς πολύ. Κι είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα στο κάνουν διότι προσπαθείς να δημιουργήσεις γύρω σου πόνο κι αυτό είναι που θα εισπράξεις στο τέλος.
Σου θυμίζω το στίχο που σου ξανάγραψα "αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο, θερίζει την αυγή ωκεανό".
"Η ανθρώπινη επαφή δείχνει ότι όλοι βογγάμε και χαιρόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό."
Γεια σου Σπύρο, τους χαιρετισμούς μου.
Regina,
πού είσαι ρε παιδί μου; Χάθηκες.
Να περνάς καλά.
Ένα καλό βιβλίο ...
Το πιο σίγουρο όχημα
Ιπτάμενο ή όχι - οδηγεί όλους μας ...
Στους πιο μακρυνούς προορισμούς ...
Που μάλλον βρίσκονται κάπου μέσα μας ...
Με εξαίρεση ίσως αυτούς που τα ξέρουν ήδη όλα ...
τις σχισμένες σελιδες τις δημιουργεις εσύ με ένα χρατσ
Οcean Soul.
εσύ σκίζεις τις σελίδες για να σωπάσεις κάποιους βόμβους μέσα στο μυαλό σου, εννοούσες. Οι κακές αναμνήσεις δεν πεθαίνουν, απλώς ελλοχεύουν. Και, κάποια στιγμή, όταν σε βρουν σε αδυναμία, πετάγονται και χορεύουν μπροστά σου. ΄Δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να συνομιλήσεις μαζί τους και να θυσιάσεις σ' αυτές έν κομμάτι του εαυτού σου. Παραδεχόμενος ότι κι εσύ είχες μερίδιο στη δημιουργία τους. Αν χορτάσουν, την επόμενη φορά ο χορός τους είναι πιο αδύναμος, μέχρι, μετά από επαναλήψεις, εξατμίζεται. Κοίτα, όμως, κατάματα τον εαυτό σου, δεν έχεις τίποτα να χάσεις παρά μονάχα τον εγωισμό και την αλλαζονεία σου.
Side21,
Ακριβέστατος.
Ένα βιβλίο σου λέει αυτά που ήδη έχεις οσμιστεί. Απλώς στα κωδικοποιεί καλύτερα. Ή εμφανίζει κι άλλες όψεις τους.
Ένα βιβλίο (κι ό,τι άλλο βάζει το μυαλό σε λειτουργία) είναι ιαματικό.
Και δεν υπάρχουν άνθρωποι που να τα ξέρουν όλα. Ίσως οι νεκροί, αλλά δεν μπορούμε να τους ρωτήσουμε.
ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΚΑΙΡΟ ΤΟ ΜΠΟΓΚ
ΘΕΤΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Η ΠΑΡΑΚΙΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΙΟ ΠΕΡΑ
ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΕΓΩ
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΡΟΣΩΠΩΝ USERNAMES ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ
ΑΛΛΑ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ
ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ
ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΩ?
(ΠΟΛΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ/ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ?)
AngelaB23,
(α) έχεις απόλυτο δίκιο για το απρόσωπο της επικοινωνίας, είμαστε virtual άτομα. Ίσως έχει και τα καλά του αυτό (πχ διαβάζοντας ένα βιβλίο, δεν είναι ο συγγραφέας μπροστά). Επομένως, αφού δεν μπορούμε να ελέγξουμε ο ένας τα λεγόμενα του άλλου (λείπει η, συμπληρωματική, γλώσσα του σώματος), καλό θα ήταν να υπάρχει ειλικρίνεια. Το παλεύω.
(β) στην καθημερνότητα τραβάμε ο καθένας τα ζόρια του, αυτό είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Όμως, αν οπλιστείς περισσότερο τόσο καλύτερα θα τα αντιμετωπίσεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι στο γουέμπ γίνεται κάποια ψυχανάλυση ή κάτι τέτοιο. Λέω, απλώς, ότι συζητώντας οι άνθρωποι (έστω και virtually) βλάπουν ότι σχεδόν όλοι έχουμε παρόμοια προβλήματα. Κάποια κουβέντα που θ' ακούσω, μπορεί να μη μου λύσει συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά θα σκεφτώ (κι άρα θα γίνω πιο ανθεκτικός) ή ίσως πάρω και λίγο κουράγιο.
Μού 'χει τύχει κι είναι ανακουφιστικό.
Τα λέμε
η ανθρώπινη επαφή Σπύρο, η ανθρώπινη επαφή...
ακόμη και εξ αποστάσεως, ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα (ή ένα email)... μπορούν να προσφέρουν ζεστασιά!!!
Τυχαίο που έβαλες ως μαγικό χαλί και ταξιδευτή ένα βιβλίο;
Mtryfo,
εμένα θα μου 'πεις; Μερικές φορές να σε γλυτώσουυν κιόλας.
Λάκωνα,
όχι, το βιβλίο είναι η πόρτα που μπαίνουμε σε άλλες διαστάσεις. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να σε πάρει το ποτάμι των ιδεών, θα σε ξεβράσει σε καινούριους κόσμους. Ή στον ίδιο, ειδωμένο από άλλη σκοπιά.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΑΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ....
http://spyros1000.blogspot.com/
Spyros1000,
μακάρι να ήταν έτσι!
πόσο δίκιο έχουν τα γραφόμενά σου....
Παλαλέ,
πιθανόν επειδή είμαι 56 χρονών.
σπύρο μου
είναι υπέροχο να μπαίνεις σε ένα τέτοιο κάστρο και ακόμη πιο υπέροχο κρατώντας το χέρι κάποιου
γιατί όντως ένα χαμόγελο είναι μια φλόγα που μπορεί να φωτίζει για πάντα
την καλησπέρα μου!
Όλα καλά,
έρωτευμένη; Νά 'σαι πάντα.
σπυρο μου
δεν χανω ποτε την πιστη μου στον ανθρωπο πιστευω οτι στη ζωη θα σκονταψεις πανω σε πετρες αλλα και πανω σε διαμαντια απλα οταν τα βρεις δε πρεπει να αφησεις κανεναν και τιποτα να στα παρουν
Όλα καλά,
οι άνθρωποι μεταβάλλονται. Να 'σαι προσεκτική.
Το βιβλίο σου Σπύρο είναι μια παραστατικότητα, για μας ίσως που το γνωρίσαμε σαν τη βασική πηγή για μετάσχουμε σε ιδέες. Τώρα το web είναι κι αυτό ένα μαγικό χαλί που σκεπάζει τον πλανήτη. Ξαπλώνεις πάνω του και μαθαίνεις. Και τι πάει να πει αόριστες ταυτότητες? Μήπως στην καθημερινότητά μας είμαστε σίγουροι για την ταυτότητα του απέναντι? Επειδή έχει όνομα και κάποιες φανερές ιδιότητες? Λίγα κρύβουμε και κάτω από τις βεβαιωμένες μας εικόνες?
Αν ήταν καλύτερος ο κόσμος της μοναξιάς μάλλον δεν θα προσπαθούσαμε να συναντιθούμε σε γειτονιές σαν αυτή. Ομορφη εικόνα η περιγραφή με το ανθρώπινο χέρι. Μου έφτιαξες άλλον πίνακα στο νου, ενώ έβλεπα τον δικό σου.
Καλή σου μέρα Σπυράκο, ελπίζω να είσαι καλά.
Here comes a sun,
(α) δοξάζω το θεό ή τους γονείς μου που μου έδωσαν να καταλάβω την αξία του βιβλίου. Ένός manual για το πώς να προσπαθείς να λύνεις τα δικά σου προβλήματα
(β) στο γουέμπ υπάρχουν τα πάντα κι ίσως αυτό να 'ναι και μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του διότι(ι) δημιουργείται απάθεια μπροστά στην υπερπληθώρα και (ιι) ξέροντας ότι μπορείς να τα βρεις όλα, δε βρίσκεις τίποτα (πχ φέτος έκανα ένα μπάνιο, ξέροντας ότι η θάλασσα είναι εκεί κι όταν θέλω πάω, δεν πήγα καθόλου)
(γ) σωστή, εντέλει αντιμετωπίζουμε τον κόσμο προβάλλοντας πάνω του τον εαυτό μας και τα πιστεύω μας. Από την άλλη, δεν έχουμε και καλή επίγνωση του εαυτού μας. Αν λέγαμε ότι ζούμε σ' ένα εντελώς κατασκευασμένο μύθο, δε θα 'ταν κραχτό ψέμμα. Ο αγώνας γι' αυτογνωσία έχει τεράστιο αντίκρυσμα : διαλύει σκοτάδια αυταπατών με τις οποίες καταστρεφόμαστε και καταστρέφουμε και τους γύρω μας. (πχ η Ακανόνιστη με αντιμετωπίζει με το πακέτο των αντιλήψεών της, μου προξενεί δυσθυμία κι είναι δύσκολο να της εξηγήσω ότι κάνει λάθος, επειδή δεν καταλαβαίνει καν, μην έχοντας το ίδιο λεξιλόγιο με μένα)
Freedula,
(α) Θυμάσαι το στίχο του Σαββόπουλου "σ' αυτό τον τόπο όσοι αγαπάνε, τρώνε βρώμικο ψωμί". Η ανθρώπινη επαφή, η συναισθηματική εμπλοκή και η εξωστρέφεια πάμπολλες φορές δημιουργούν πόνο (οπότε πέφτουμε στον ... Πάριο "πιο καλή είναι η μοναξιά"). Ναι, θέλουμε βοήθεια από τους άλλους αλλά, γαμώτο, τη θέλουμε με τους δικούς μας όρους. Πάμπολλες φορές την έχουμε αλλά δεν την κατανοούμε. Άρα δεν είναι μόνο η απάντηση που παίρνεις από το περιβάλλον, μεγαλύτερο ρόλο παίζει κι ο τρόπος της ερώτησης.
(β) αν με τη ζωγραφιά μου, σε βοήθησα να δεις άλλες εικόνες, αυτό είναι ό,τι καλύτερο μου συνέβη σήμερα. Και, σ' ευχαριστώ.
Freedula,
να συμπληρώσω κάτι ακόμα στα παραπάνω : στην Ινδία, άκουσα, οι ζητιάνοι θεωρούν ότι σου κάνουν χάρη όταν τους ελεείς διότι σου δίνουν το δικαίωμα να ευτυχήσεις. Έτσι, δεν δέχονται κάτι το ποταπό, σου επιστρέφουν το μικρό ποσό πίσω.
Να το σκεφτούμε αυτό διότι είναι αρκετά θεμελειακό σε σχέση με τις ερωτήσεις κι απαντήσεις προς το περιβάλλον.
Η Ακανόνιστη βροντάει και αστράφτει την Α-κανονικότητά μας. Δεν είμαστε όμως εδώ για να παίξυμε παιχνίδια με τους δικούς μας όρους. Είμαστε σ' εάν μαγικό χαλί για να μάθουμε. Σ' αυτό το χωροχρόνο. Αυτός ο χωροχρόνος όμως δεν μιλά, βρίζει. Σ' αυτό το χωροχρόνο η Ακανόνιστη έχει το πάνω χέρι, γιατί ξέρει τη γλώσσα. Τη γλώσσα που ξεσκεπάζει τις εξευγενισμένες μας ανεπάρκειες, τα "μη μου άπτου" της βασικής κοινωνικής μας εκπαίδευσης. Εκεί που όλοι διστάζουν να πουν ο βασιλιάς είναι γυμνός οι Ακανόνιστοι αυτής της εποχής ξεσκίζουν ξανά και ξανά τα ρούχα που καθένας μας φορά στο βασιλιά της συνείδησής του. Μιλάμε για να βρούμε κοινές γλώσσες. Λέγε λέγε κατι θα καταφέρουμε. Ακόμα καλύτερα όταν κάποιοι δεν διστάζουν να χώσουν μια φούχτα καρφιά στο στόμα τους πριν μιλήσουν.
Here comes a sun,
(α) αν το καλοσκεφτούμε, είμαστε εδώ για να ... φύγουμε. Κι όταν λέω "παιγνίδια" δεν εννοώ χαριτωμενιές για να σκοτώσουμε την ώρα μας (γιατί; έχουμε πολλή;). Εννοώ ψυχολογικά παιγνίδια για να γίνουμε αποδεκτοί και να πάρουμε βοήθεια.
(β) Στο δεύτερο διαφωνώ : έχω εξευγενισμένες ανεπάρκειες, τι θα με βοηθούσε περισσότερο το να με βγάλει κάποια Ακανόνιστη εντελώς άχρηστο ή να με πάρει απ' το χέρι και να μου τις δείξει ώστε να τις διορθώσω; Εντέλει βρίζοντας ή αγαπώντας (shock treatment) βοηθάς;
(γ) Έχω την εντύπωση ότι ωμές και ριζικές συρράξεις έχουν νόημα μόνο σε κοινωνικό επίπεδο, επαναστάσεις και τέτοια, εκεί που ο εχθρός (καπιταλισμός) είναι λίγο ως πολύ ξεκάθαρος. Σε ατομικό επίπεδο, νομίζω, δεν κάνουν καλό οι συρράξεις από την άποψη ότι απομονώνουν κι εχθροποιούν τον άνθρωπο. Το αν η εποχή μας είναι περισσότερο ωμή από παλιά, εγώ το βλέπω κατάντια. Δεν είναι τυχαίο που τα χολυγουντιανά έργα έχουν εγκαθιδρύσει τη "δικτατορία του συναισθήματος". Ο καπιταλισμός είναι ωμός στην εκμετάλευση αλλά πετάει ένα ξεροκομματο ηθικής (επίπλαστης) στις μάζες για να ηρεμήσουν.
"να με βγάλει κάποια Ακανόνιστη εντελώς άχρηστο ή να με πάρει απ' το χέρι και να μου τις δείξει ώστε να τις διορθώσω; Εντέλει βρίζοντας ή αγαπώντας (shock treatment) βοηθάς;"
Βοήθεια? Νομίζω ότι δεν είναι σκοπός αυτής της φίλης. Είμαι σίγουρη ότι απεχθάνεται αυτή την λέξη παλαιάς κοπής, κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει έξω από τον εαυτό μας. Απλώς τολμάει και φωνάζει δυνατά αυτή την αλήθεια, όσο σκληρά ίσως και παραπάνω από ότι η συγκεκριμένη κοινωνία θα θεωρούσε αποδεκτό. Γροθιές στο στομάχι ρίχνει, και νομίζω ότι για να ρίξεις μια δυνατή γροθιά έχεις αποφασίσει ότι θα χαρίσεις ένα κομμάτι ενέργειας στην άλλη πλευρά. Ενα κομμάτι ενέργειας που αν το κρατούσες θα μπορούσες να το κάνεις χρήμα, δόξα, εξουσία και γω δεν ξέρω τι άλλο.
Οι λέξεις της Ακανόνιστης, ίσως παιδιά του καπιταλισμού που περιγράφεις, μου μοιάζουν πιο αληθινές, πιο σύγχρονες, πιο στο πετσί μας. Να αφήσουμε το πετσί μας να ματώσει. Και σ' αυτο τον καπιταλισμό. Ο προηγούμενος, αυτός της γενιάς μας, ήταν πολύ πιο μαλακός, ευγενής και προβλέψιμος.
τι γίνεται,ρε παλιόφιλε;Πώς πάει;Ήρθα να σε ξεσηκώσω.Είμαι σε κάποιο νησί τώρα αλλά όχι στο δικό σου,δικέ μου.Και λέω αλήθεια.Να,ρώτα και τον Γιάννη μας.Είπα "μας" και σκέφτηκα μήπως ξεχαστήκαμε λιγάκι,λίγο το μελαγχολικό φθινόπωρο που τείνει να ξαναγίνει καλοκαίρι(!),λίγο η αβάσταχτη υγρασία που θολώνει τον αέρα,λίγο που ο καθένας μας χάνεται στις σκέψεις του...Μια καλησπέρα στέλνω και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Here comes a sun,
έχεις μια άποψη κι έχω διαφορετική. Έχεις μια οπτική (καθ' όλα σεβαστη) κι έχω την αντίθετη. Ούτε καν μπορώ να διακρίνω σ' αυτό το άτομο όλες τις ηρωικές ιδιότητες που της προσάπτεις.
Ας συμφωνήσουμε, όμως, ότι μπορούμε να διαφωνούμε.
Τουλάχιστον με επίγνωση ότι δεν κινδυνεύει ο καθένας από τον άλλο.
Όλα θα πάνε καλά,
χαίρομαι που χαίρεσαι.
Και, όντως, ξεχαστήκαμε λίγο. Αλλά άσ' το στο χρόνο. Αν είναι ν' αντέξει αυτή η γνωριμία θα μας 'πει το μέλλον.
Χαλάρωσε κι απόλαυσε τις διακοπές σου.
Εξ άλλου, όλα θα πάνε καλά.
αγαπητέ μεταφυσικότερε των φυσικών!
περάστε απ' το blog μου για ένα παιχνιδάκι!
ευοι,
είμαι ενάντιος στα παιγνιδάκια, αλλά θα περάσω.
@spyros vlahos:
Παρατηρώ μια αλλαγή στο ύφος πάρε αυτά.Οπότε θα συμφωνήσω μαζί σου σε όσα λες για τον χρόνο και σου στέλνω την καλημέρα μου.
...eidika otan auto to xamogelo einai to diko sou i tou anthrwpou pou agapas.
Steile mou ena xali na petaaaakswww makrya kai psylaaaa :)
twra pou to skeftomai ginetai kai xwris iptameno xali... :P
Fantazesai pws..
Ερασιτέχνισα,
σωστά το λες, γίνεται και με το μυαλό.
Η αγάπη είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν ξέρω πια αν είναι καλό ή κακό.
Το χαμόγελο, όμως, στιγμιαίο, φευγαλέο, ευμετάβλητο, δείχνει για μια και μόνη στιγμή το άνοιγμα από και προς την ψυχή. Ναι, εκείνο το μικρό ηφαίστειο που ο καθένας έχει μεσα του.
Αισθάνομαι κουρασμένος κι ένα χαμόγελο που θα με ξαναζωντανέψει φαίνεται να μην έρχεται πια. Μάλλον θα έχασα το ραντεβού με τη ζωή. Περιμένω τόσον καιρό σ' αυτήν εδώ τη γωνιά και πού να φανεί.
σπυρετο καλησπερα... μετα απο πολυ καιρο καταφερνω να μπω στο μπλογκ σου και να δω τις εικονες σου.. πολυ ωραια εικονα... ειναι εμπνευσμενη...
Σαν μαγικό χαλί, το παραμύθι του. Ανεπαίσθητα, αργά, αλλάζουν οι ιδέες . Επαφή, ένα χέρι να βοηθήσει, ένα χαμόγελο σα φλόγα κεριού . Ekplhktos
Amelie,
όντως χαθήκαμε, αλλά σίγουρα περνάς καλά.
Ευχάριστο. Να το συνεχίσεις.
Albus,
Γιατί ekplhktos; Δεν τα βλέπεις κάθε μέρα σαν προβολές μιας καλής ζωής που, όμως, καταστρατηγούνται;
Η (πατροπαράδοτη, γεροντική) γκρίνια θα έκραζε "παλιά, ο κόσμος ήταν καλύτερος".
Προσπαθώ να μην το λέω πια, δεν έχει και νόημα.
Νά 'σαι καλά.
Mporei na fanike kapote kai na to afises na fygei..
Ερασιτέχνισα,
κι επειδή η (ψυχολογική) κούρασή μου είναι αβυσσαλέα δεν θα περιμένω άλλο. Στο κάτω-κάτω τι να χάσω περισσότερο;
Καινούργια μάτια χρειαζόμαστε, και για τις ιδέες και για τα χαμόγελα των ανθρώπων. Νομίζω μερικές φορές "παλιώνουν" τα μάτια μας, σκοτισμένα από ό,τι "αρνητικό" έχουμε ζήσει, βουλιάζουμε στα δικά μας κι αρνούμαστε να δούμε γύρω μας με φρέσκια ματιά. Εν μέρει συνήθεια, εν μέρει απογοήτευση. Και φεύγει μακριά, άπρακτο, το καϋμένο το μαγικό χαλί... :)
Swsta. Poly swsta tha elega.
O kathenas kserei kalytera tis dynameis tou. H ypervasi omws...?
tha edine Oxygono, endexomenws....
Kai isws oloi tin xrwstame ston eauto mas.
Σπύρο καλησπέρα,
Σε... ανάρτησα
http://autenergos.blogspot.com/
Athanasia,
σωστότατη.
Πώς μπορείς, όμως, ν' αποχτήσεις καινούρια οπτική; Οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν τελευταίες.
Κι έχεις πιάσει το κλίμα μου : κουράστηκα.
Athanasia,
σωστότατη.
Πώς μπορείς, όμως, ν' αποχτήσεις καινούρια οπτική; Οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν τελευταίες.
Κι έχεις πιάσει το κλίμα μου : κουράστηκα.
Γιάννη,
σ' ευχαριστώ.
Ερασιτέχνισα,
μιλάμε για υπαρξιακή κόπωση. Η υπέρβαση είναι κάτι που το κάνουν συγκροτημένα μυαλά.
Πέρασε πολύς καιρός από πέρυσι και,κυρίως, περάσανε πολλά πράγματα απαρατήρητα.
Τι να χρωστάμε στον εαυτό μας, ένα είμαστε με αυτόν. Κι αν οι αποφάσεις που παίρνουμε δεν είναι ολότελα δικές μας (γονείς, καθηγητές, κοινωνία κλπ), ποιους να βρεςι πια και να ενοχοποιήσεις; Μια συνεχής πορεία είναι η ζωή που τα προηγούμενα βήματα στην άμμο έχουν πια σβυστεί.
Θέλει τεράστιο κόπο να βρεις το παζλ του παρελθόντος και να διορθώσεις ατέλειες.
Κι έχουμε ημερομηνία λήξης.
Να είσαι όσο καλά θέλεις.
'Ολοι έχουμε ένα μαγικό χαλί μέσα μας. Το θέμα είναι πόσοι τολμάμε να το χρησιμοποιήσουμε!
Καλή σου μέρα!
Ανασαιμιά, (ανάσαι δυό)
έλα ντε, πώς γίνεται να ξεπεράσεις τον εαυτό σου πριν καν τον γνωρισεις;
H ypervasi einai kati pou to kanoun trella myala!!!!!!
Na eimaste oso kala theloume,
poly vareta ta sygkrotimena myala
agapite mou Spyro. H empneusi kai i zwi einai stin trella, estw mias stigmis. Oxygono!
Ερασιτέχνισα,
ωραία η μια στιγμή τρέλας αρκεί να ήταν η τελευταία. Διότι πίσω έρχονται μυριάδες στιγμές οι οποίες θα σκοτώσουν ακόμα και την ανάμνηση που "έμελε αυτή η στιγμή να γίνει".
Άδικα λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα;
Δυστυχώς, παρόλο που η ζωή είναι ένα σύνολο (χρονικών) στιγμών, η κάθε στιγμή δεν είναι όλη η ζωή.
η ανθρώπινη επαφή...συμφωνώ μαζί σου και με τον τρόπο που το μοιράστηκες...μας λείπει το σχετίζεσθαι..
Ελευθερία,
και, πάνω απ' όλα, μη σχετιζόμαστε μέσα από στερρεότυπα συμπεριφορικά. Και πάντα να σχετιζόμαστε με τον ΄λλο, όχι με την αντίληψή μας για τον άλλο.
Τα λέμε.
tha paw paso stin empeiria sou :)
logw tis emperias sou tha kouvalas perissoteres eikones, opote...
paso! :)
Filia!!!
Ερασιτέχνισα,
θέλω να είμαι αισιόδοξος (και το παλεύω) αλλά ήρθαν, τελευταία, πολλά μικρά γεγονότα, από μόνα τους αντιμετωπίσιμα αλλά πολλά σε πλήθος.
Είναι, πάντως, σίγουρο ότι το αύριο θα 'ναι καλύτερο (αρκεί να 'ρθει γρήγορα)
Πολλά φιλιά κι από μένα.
Σπύρο,καλησπέρα!
Αυτή η τόσο πολυήμερη απουσία σου σχεδόν με υποχρεώνει να μη σε λέω Σπύρουλα,όπως παλιά,ή "μανάρι",αλλά σκέτα "Σπύρο".Είναι αισθητή η απουσία σου κι αναρωτιέμαι γιατί.Λες για κάποια προβλήματα,μεγάλα ή μικρά,του τελευταίου καιρού.Αναρωτιέμαι μήπως είναι και τίποτε άλλο,εσύ θα μου πεις.
Σου στέλνω τους φιλικούς χαιρετισμούς μου.
Όλα θα πάνε καλά,
δεν είναι τίποτα περισσότερο απ' ό,τι υπάρχει πραγματικά. Δεν είναι κανένα μεγάλο πρόβλημα, απλώς ζόρικες καθημερνότητες. Αρκετές σε πλήθος που να μη μ΄αφήνουν ν' απολαύσω την επικοινωνία με τους φίλους μου. Ένα μπλοκάρισμα που με κάνει να ατονώ συναισθηματικά.
Ο χαραχτήρας μου είναι τέτοιος που όταν έχω προβλήματα δεν τα λέω σε άλλους παρά κλείνομαι στον εαυτό μου.
Κάποια μέρα, ελπίζω σύντομα, θα λήξει αυτή η πολιορκία του κακού και θ' αρχίσουμε πάλι από 'κει που μείναμε.
Φροντίστε να είστε καλά διότι αυτό θα ήταν απροσμέτρητα υπέροχο.
Θα τα πούμε σίγουρα, ελπίζω σύντομα
Post a Comment