He starts to walk, he wants to leave. But he is tied with a rusty chain. Where? To his unconscious? To his past? To his parents?
________________________________________
Αρχίζει να περπατάει, θέλει να φύγει. Αλλά είναι δεμένος με μια σκουριασμένη αλυσίδα. Πού; Στο υποσυνείδητό του; Στο παρελθόν του; Στους γονείς του;
23 comments:
πολύ θριλερ φαση! μου θυμιζει silent hill... ολοι είμαστε δεμενοι καπου! αυτη ειναι η αληθεια και οταν το βλεπεις και καπου σε προβληματιζει αρκετα το γεγονος... γεια και χαρα
amelie,
η ιστορία όλη είναι να συναντηθείς μεσοστρατίς με το όποιο σε πονάει (για μένα ο θάνατος) και να συμβιβαστείς με το γεγονός. Άρα, ο αγώνας είναι να 'βρεις με τι δένεσαι κι΄υστερα να κόβεις σιγά-σιγά κι απαλά και να την ... κάνεις. Όλη η ζωή είναι ένα γύμνασμα θανάτου. Το ότι περνάμε καλά ενδιάμεσα σημαίνει ακριβώς ότι τα ιερά και όσια του χτες σήμερα είναι απλώς συμβάντα.
Και χωρίς αλυσίδα που θα πήγαινε ;;;
Αφού δε έχει ένα τσακιστό ευρωλάκι.!!!
Χαίρε Σπυρίδων!
"ο αγώνας είναι να 'βρεις με τι δένεσαι" μόνος σου σπύρο δίνεις την απάντηση-συνέχεια σε μια παλαιότερη συζήτηση-ερώτημα σου: «μήπως η αμαρτία είναι θέμα αντίληψης;»
Με κάτι δενεσαι.....πες το οπως θέλεις....
Εισαι καλά ;Χαθήκαμε...
sex pear
μπορεί να πήγαινε στο διάολο!
Γιάννη,
λες ότι δένεσαι με την αντίληψη που έχεις για τον κόσμο (όποια και νά 'ναι αυτή);
Το επόμενο ερώτημα είναι "η (τόσο θρυλούμενη) Ηθική είναι μια εσωτερική ανάγκη ή είναι κι αυτή (κοινωνική) αντίληψη; Για να λειτουργούν καλά τα (φτωχότερα) στρώματα της κοινωνίας (και να μην εξεγείρονται διεκδικητικά κι εκδικητικά). Δεν έχω 'δει κανένα πλούσιο να ταλανίζεται από ηθικά διλήμματα!
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι είσαι καλά (εσύ έχεις την πίστη σου) και θέλω να συνεχίσεις έτσι.
Σπυρο γεια σου!
Εγω παντοτε χρησιμοποιω οντολογικές κατηγορίες οταν μιλάω για τέτοια θέματα.
Και συ το ομολογείς λίγο πιο πάνω και εγω το αναλύω διεξοδικά στο δικό μου blog, οτι το πρόβλημα ειναι οντολογικό(ο Θάνατος)και οχι ηθικό...ειναι πρόβλημα υπαρξης του κόσμου και οχι ομορφιάς.
Φτωχοί και πλούσιοι θα αντιμετωπίσουν το γεγονός του Θανάτου.Ο πλούσιος τρέμει, φοβάται το θάνατο γι'αυτό και καταθέτει συνέχεια στις τράπεζες, μήπως και γλυτώσει!!!
Τώρα το οτι γίνεται εκμετάλευση στο ονομα της ηθικής αυτό ειναι αλήθεια...υπερθεματίζω.
Βλέπεις τελικά οτι συμφωνούμε....
να σαλτάρω ή να σαλπάρω ;
Να σαλπάρεις...
Ασε τους άλλους να ... σαλτάρουν
(αν και δεν χρειάζεται , ειναι ήδη σαλταρισμένοι)
Κι αν θελήσω κι αμαρτήσω και λοξοδρομήσω ;
Και πάω και εγώ με τους άλλους ;
Έχω διλημμα πιο δρόμο να διαλέξω ;
Πρόσεξε το σταυροδρόμι μεσοστρατίς μην εχεις συναπάντημα με την ηθική και χασεις τον μπούσουλα
εχω πεσμενο ηθικο και λεω να ανεβασω το ανηθικο λιγο.
να μην παλαντζαρω...
Νατάσα,΄
έχει δίκιο ο Anonymous, καλύτερα σάλπαρε, δεν έχει νόημα να κάνουμε μόδα το σαλτάρισμα (που μπορεί να είναι κι ένας άλλος μανιερισμός)
Γιάννη, εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Τό 'χω κάνει και πίνακα ("όταν τελειώσει η παρτίδα, βασιλιάς και πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί")
Άλλο είναι το θέμα, η διαρκής αναζήτηση προϋποθέτει αμφιβολία. Αυτή με τη σειρά της είναι εχθρός της πίστης. Δεν έχει νόημα να πιστεύεις και πάει τελείωσε, αυτά κάνουν οι χριστιανοί του Σαββατοκύριακου (κι ύστερα κάνουν τα μύρια όσα κακά)
Τι γίνεται εδώ;
Al Tsantiri,
τον έχω ήδη χάσει το δρόμο (αν υπήρχε ποτέ τέτοιος) με τόσα σταυροδρόμια. Η Τέχνη είναι το δεκανίκι που μας προχωράει (για πού;). Ευτυχώς ή δυστυχώς (εντελώς υποκειμενικό), οι παλιοί μου μου δίδαξαν ηθική (όσο μπορούσαν κι όσο καταλάβαινα). Ξημέρωσαν άλλες εποχές, τώρα δεν παίζω τον ηθικό με το φωτοστέφανο, δε μετάνοιωσα πολύ γι' αυτό που μου κληροδότησαν.
Natasa,
define "immoral". What do you mean? I don't want to push you in a wrong way. (LOL)
one carries his inner world at any place.
Νομίζω πως κάποιος είναι ελεύθερος όταν δεν ταυτίζεται με όλα όσα οριοθετούν και δεσμεύουν την φυσική του ύπαρξη(ονομα ,κοινωνική θέση, οικογενειακή κατάσταση,φύλο ηλικία κλπ..)
Ολοι είμαστε κάτι παραπάνω από αναλώσιμες βιολογικές μονάδες.
Καλή εβδομάδα.
Κέλυ,
απόλυτα σωστή αλλά είναι δύσκολο πολλές φορές
Νά 'σαι καλά
Μετά τον καημό σου με τους "χλιδάνεργους", καταλαβαίνω τον πίνακα λίγο καλύτερα. Κάτι τον δένει τον νεαρό με το σπίτι. Αυτή η αλυσίδα πρέπει να σπάσει!
Στο μυαλο του ειναι ολα πουθενα αλλου.Αν δεν ειναι παιδακι εννοηται.
Βαθιά μέσα μας όλοι είμαστε δεμένοι σε λίγο από όλα.Η ουσία είναι μέχρι πού αφήνουμε να φτάσει η αλυσίδα!
Όλα καλά,
οι αλυσίδες είναι για να σπάνε, ίσως αργά και βασανιστικά, ίσως με βίαιες κι επίπονες κινήσεις.
Και να μη σπάσουν αμέσως, όσο θα περνάει ο καιρός θα σκουριάζουν και κάποια ώρα θα πέσουν μόνες τους.
Μη μου στενοχωριέσαι, μαζί με τις αλυσίδες πήραμε και τη δυνατότητα να τις σπάσουμε.
Post a Comment